Laurina voelt zich dakloos zonder haar vader en moeder

Zie mijn vader en mijn moeder
Als ik terugkijk in de tijd
Zie ze zwaaien naar mij in de verte


En al zijn ze weg
Ze zijn een deel van mij
En ik leer ze nu pas echt kennen
Want ik loop hier achter in de rij

Stef Bos

Kind zonder ouders

Harrie Jekkers ontroert Nederland met zijn liedjes over zijn overleden ouders. Deze 66-jarige Jekkers gebruikte zijn moment in DWDD om een eerbetoon te geven aan zijn vader en moeder. Het ontroerde hem. ‘Want’, zo sprak hij de rakende woorden, ‘je bent toch wees. Het dak is een beetje van je leven af als ze allebei dood zijn en dan regent het een beetje naar binnen. Nog steeds is dat zo.’

Mijn ouders overleden allebei aan kanker. Mijn vader toen ik 17 jaar was, mijn moeder toen ik 19 jaar was. Binnen anderhalf jaar tijd was ik wees. Een kind zonder levende ouders.

Klem in mijn gevoel

Het leven lachte me toe, want studeren was een eitje voor me; ik maakte makkelijk vrienden; om de zoveel tijd was ik weer eens verliefd en op mijn gezicht was een blijde lach geplakt. Maar in werkelijkheid lachte ik niet mee. Ik was angstig, verdrietig en verward door de ziekte, dood en het missen van mijn ouders. Mijn hart huilde. Zonder ophouden.

Nu ben ik 29 jaar. Er zijn dagen dat ik mezelf klem kan zetten in mijn eigen gevoel. Er spoken allerlei gedachten door mijn ziel. Ik hoor ze ook, geluidloos, als buitenstaanders denken: het is al meer dan tien jaar geleden, ben je nog steeds van streek vanwege hun dood? Je bent nu volwassen, nu heeft het toch wel minder impact op je om zonder ouders te leven? Wanneer houdt het op?

Ik huil, omdat ik ze mis. Niets meer en niets minder.

Mijn leven is dakloos

Juist nu het voorjaar lijkt te starten, wanneer de zon alles weer tot leven roept, voelt mijn hart leegte. Het gemis overvalt me. Alsof mijn hart een stapje minder hard loopt en moet wennen aan de overvloed van het leven door de schijnende zonnestralen. Met tegenzin vertraag ik dan mijn levenstempo, om stil te staan bij het missen van mijn ouders.

Ik kruip weg in mijn bed, omdat ik geen zin heb in een nieuw seizoen zonder hun glunderende aanwezigheid. Ik huil, omdat ik ze mis. Niets meer en niets minder. Om daarna weer het leven in te kunnen en de zon te omarmen. Want ik leef. Ook al regenen er soms hemeldruppels of zonnestralen bij me naar binnen, omdat mijn leven dakloos is.

Mijn eerbetoon

Het helpt mij om te zien dat Harrie Jekker in het openbaar ontroerd is. Door zijn woorden heen hoor ik dat ook mijn ouders mijn hele leven met me mee zullen reizen. Ook als ik straks 66 ben zal ik nog een eerbetoon geven aan wie zij waren. Zoals ik dat nu al mag doen. Ik leef immers, omdat zij mij het leven gaven. In liefde.

En in liefde kijk ik van tijd tot tijd achterom. Ik zoek hun ogen. Dan zie ik in gedachten dat ze mij vanuit de verte bemoedigend toeknikken. Ga maar, je bent ons kind.