Blog Petra: ‘Ik wil je bij me houden’

Een andere mind-set dan die van de rouw

Het is hoogzomer en ik ga zoals veel mensen op vakantie. Samen met mijn zus ga ik een weekje kamperen vlakbij de zee. Het is goed om te gaan. Ik ben nog veel thuis, waar ik vooral bezig ben met rouwen om Laura. Het zal me goed doen in een andere omgeving te zijn en andere indrukken op te doen. Om mijn hoofd te gunnen tot rust te komen. Om even een andere mind-set te hebben, dan die van de rouw. Toch tref ik met gemengde gevoelens mijn voorbereidingen en ik ben gespannen als ik in de auto stap.

Alsof er niets gebeurd is

Want als ik op vakantie ga, betekent het dat ik niet naar de begraafplaats kan, iets wat ik bijna dagelijks doe. Mijn behoefte daar te zijn is groot. Daarbij voelt het ongemakkelijk, alsof ik zomaar doorga met mijn leven. Gewone dingen doe, alsof er niets gebeurd is. En dat kan eigenlijk niet, want er is wél iets gebeurd: Laura is gestorven, waardoor er niets meer gewoon is en het leven stilstaat.

De laatste weekenden samen

Ik heb gekozen voor een vakantie naar de plek waar ik vorig jaar nog samen met Laura was. Ook toen had ik mijn tent bij de kust opgezet en was ze in de weekeinden bij me op de camping. Hoewel het niet goed ging met haar, hebben we toch fijne vakantieweekeinden gehad. Ik wil haar hier nog zoeken, al zal ik haar niet vinden. De laatste weekeinden samen met mijn meisje.

Was je nog maar hier

Als ik langs het strand loop, komen de tranen. ‘Hier liep je vorig jaar ook nog Lau’, denk ik. ‘In het zand langs deze kustlijn. De voetsporen die je toen achterliet zijn allang verdwenen. Was je nog maar hier!’

Ik kijk naar de zee en ik huil. Ik huil omdat ze hier had moeten zijn. Omdat ze nooit meer met mij langs het strand zal lopen. Omdat de sporen die ze overal achterliet steeds meer uitgewist lijken te worden. De golven die ook nu alles wegspoelen zijn symbolisch voor het verlies van Laura. Ze is er niet meer, weggevaagd als zand in de golven en ze komt nooit meer terug.

‘Een prachtige foto, die we zouden gaan gebruiken als foto op de rouwkaart’

De foto’s die toen gemaakt zijn aan het strand, staan op mijn netvlies gebrand. Een vrolijk kijkende Laura met op de achtergrond de golven van de zee. Een prachtige foto, waarvan we toen nog niet wisten dat die een paar maanden later gebruikt zou worden voor de rouwkaart.

Ik kán haar nog niet loslaten

Toch is het ook goed hier nog een keer te zijn. Want Laura wás hier, liep hier. De sfeer van de omgeving maakt dat ik me nog even dichtbij haar kan voelen. Ik wéét het wel, dat Laura nooit meer terugkomt. Maar ik grijp alles aan haar nog bij me te houden. Ik kán haar nog niet loslaten, hoewel ik besef dat ze steeds verder van me af zal raken.

Ik koester de herinneringen en ervaar de bitterzoete sfeer bij de zee. Laura is hier dichtbij, maar verder weg dan ooit.