Weekend
De fijnste avond van de week is voor mij toch wel de vrijdagavond. Het weekend begint, de kinderen blijven wat langer op, gewoon samen zijn. Al is het samen zijn vanaf het overlijden van Daan wel heel anders geworden. We missen hem zo en als we samen zijn is het zo leeg, stil en saai zonder Daan.
Thijn heeft een vraag
Afgelopen vrijdagavond zaten we met ons viertjes voor de televisie. Het woord “heimwee” komt langs. Thijn (7) vraagt aan mij wat dat woord betekent. Ik leg hem uit dat je bijvoorbeeld heimwee kunt hebben als je op vakantie bent en heel graag naar huis wilt. Dan heb je heimwee naar je eigen huis en speelgoed.
Thijn legt gelijk de link naar Daan. “Oh”, zegt hij verschrikt. Een klein kereltje kijkt me intens en droevig aan, “dus Daan heeft nu ook heimwee naar ons en naar huis”. “Hoe moet dat nu mama?” Hij heeft het er erg moeilijk mee en zijn vraag raakt mij ook enorm. Hoe leg ik dit nu weer uit? Ik weet zelf niet eens waar Daan precies is en hoe hij zich voelt. Weet hij nog van ons? Ziet hij ons? Ik heb echt geen idee, wist ik het maar…
Daan is op een mooie plek
Ik leg Thijn uit dat Daan nu op een hele mooie plek is en dat hij juist daar heel graag wil blijven. Met verder nog een heel verhaal er omheen neemt hij genoegen met mijn antwoord. Zijn vraag blijft bij mij hangen. Steeds denk ik er weer aan. Zou Daan echt geen heimwee hebben? Zou hij ons echt niet missen?
“Doe mij maar een gewone maand, die is al zwaar genoeg”
Ik heb heimwee naar Daan en de tijd dat alles nog gewoon was. Gewoon drie kinderen op de bank. Gewoon de drukte van het Sinterklaasfeest, uitkijken naar Kerst en de laatste dag van het jaar. Niets is meer gewoon. 5 december deed pijn, een feestje waar Daan altijd zo naar uit keek. Ik ben blij dat die dag geweest is. Doe mij maar een gewone maand, die is al zwaar genoeg. De maand december die warmte, gezelligheid en vooral samenzijn mee brengt. Deze maand maakt het nu zo moeilijk. We hebben heimwee.
