Gedicht | Een overschot aan liefde

Een overschot aan liefde

Ik heb mijn meest waardevolle mens verloren, maar niet het vermogen om lief te hebben.

Gemis voelt in eerste instantie als een groot tekort, als een gat in mijn hart.
Maar daarnaast groeit er gaandeweg ook een overschot.
Ik had altijd een hart vol liefde nodig voor die ene; die liefde was er. En als ik weleens dacht dat ze dreigde op te raken, maakte ik zowaar weer nieuwe liefde aan. Ze bleef maar stromen – dat vertelt iets over de kwaliteit van echte liefde.

Maar nu ik die liefde niet meer kwijt kan – in een kus, een streling, een knipoog, een beetje zorgen zus en beetje regelen zo – nu zit ik met een overschot.
Natuurlijk zijn er andere mensen aan wie ik mijn liefde kwijt kan, maar dat is andere liefde.

De speciale liefde van huid op huid en hart tegen hart is niet voor anderen. Die is gereserveerd voor die ene…
Ik zit daarmee, ik verlang ernaar het te geven, op de manier van ‘het mag me alles kosten’.

Ik weet hoe het is om zielsveel van iemand te houden. Ik heb het gekund, en ik kan het nog steeds.

Overschot

Het is niet het tekort dat mij kwelt,
maar het overschot dat mij velt.
Mijn hart dat kan geven,
mijn lijf dat wil leven,
mijn hand, die wil strelen,
mijn mond, die moet delen.

Ik kan het niet kwijt,
te leeg en te wijd
zijn nu al mijn dagen.
Geen antwoord op vragen,
de stilte blijft hangen:
de klok tikt verlangen.

Over de schrijfster

Joke Verweerd is schrijfster van verhalen, romans en gedichten. Begin 2017 verloor Joke haar echtgenoot na een kort ziekbed, na een lang huwelijk.

In haar nieuwe boek Troostpleister Over verdriet, verlies en veerkracht heeft zij woorden gevonden voor het loslaten van een geliefd mens en voor de rauwheid van rouw.

Disclaimer
Bovenstaande tekst is met toestemming van Boekencentrum Uitgevers overgenomen. Vanaf 13 maart 2018 is het boekje van Joke Verweerd verkrijgbaar in de boekhandel. Kopiëren, verspreiden en elk anders gebruik van deze inhoud is niet toegestaan zonder toestemming van de uitgever.