Blog Patricia | Eén jaar zonder Mikki

Het is alweer mei. Ik verbaas me hoe snel de maanden elkaar het afgelopen jaar hebben opgevolgd. Volgende maand is het precies één jaar geleden dat ik jou voor het laatst heb vastgehouden, lieve Mikki.

Het verleden met Mikki

Eerst was er een verleden, het heden en de toekomst. Nu is daar ‘voor jouw overlijden’ en ‘na jouw overlijden’ bijgekomen. Nog steeds kan ik niet goed bevatten dat jij er niet meer bent.

De toekomst is vaak maar moeilijk voor te stellen, omdat welk plan ik ook maak, het altijd zonder jou zal zijn. Maar in het verleden, daar leef jij. Daar zie ik hoe je stoeit met je grote broers en hoe je zelf je brood smeert met veel te veel chocoladepasta. Ik herinner mij dit zo helder, dat het soms lijkt of ik nog terug het verleden in kan lopen. Het voelt zo dichtbij. Elke dag, precies één jaar geleden, leefde jij nog. Straks na jouw eerste sterfdag is ook dat voorbij.

Plakboek met foto’s

In de hoop de tijd stil te kunnen laten staan en je zo nog wat langer bij ons te kunnen houden, heb ik vlak na jouw sterven een plakboek gemaakt, met daarin foto’s vanaf de eerste dag dat wij hoorden dat je ziek was en niet meer beter zou worden, tot de laatste dag dat we afscheid van je moesten nemen. Hierin staat elke dag tussen 9 januari en 20 juni van het afgelopen jaar in foto’s vastgelegd.

Regelmatig kijk ik in het plakboek. Zo zie ik dat je vandaag precies één jaar geleden ging wandelen met papa in het bos achter ons huis. Speciaal voor de foto zwaaide je naar mij. Je kon niet meer fietsen en niet meer lopen. Maar wat een levenslust had je nog!

Make a Wish

Prachtige momenten hebben we met elkaar gehad. In de limousine van stichting Make a Wish, in de Efteling bij Villa Pardoes, de paardjes voeren op de manege. Veel lachende gezichten op de foto’s en ik die steeds heb gehoopt dat mijn gezin nog heel lang compleet zou zijn. Maar na vijf en een halve maand was jouw lijf op en ging het niet meer.

Weer een jaar zonder Mikki

Nu is er alweer bijna een jaar voorbij. Alle verjaardagen en feestdagen zijn een keer geweest, jouw broer is inmiddels een kop groter gegroeid en de twee kleine puppy’s van tante Mabel waar je zo gek was, herken je niet meer terug.

Ik kan mij maar moeilijk voorstellen, dat er straks nog een jaar bij komt, waarin jij dit alles niet mee zult maken. Dat ik je niet uit het verleden kan halen en alleen herinneringen je nog levend houden. Ik leef hier, waar jij niet bent en ik mis je zo vreselijk. Ik kan niet anders dan op een dag jouw gemis te aanvaarden. Al zou ik zo graag nog eens één keer terug naar het verleden lopen…

Lees hier alle blogs van Patricia.