Blog Dieke | De laatste weken van Dirk staan op foto en video

Vergeten

In de periode rondom het overlijden van Dirk heb ik me voorgenomen zoveel mogelijk in het moment te zitten: dus echt heel bewust alles meemaken wat er gebeurt. Voor mijn gevoel heb ik dat toen ook gedaan, maar toch ben ik veel vergeten. Naarmate de tijd verstrijkt komen er wel steeds weer dingen terug, maar het voelt heel onrustig dat er gaten in mijn geheugen zitten van die zo belangrijke periode. Ik begrijp dat het heel logisch is dat je niet alles exact meer weet, maar het voelt niet fijn, juist omdat ik alles wil vasthouden.

‘Ik heb onze uitvaartleidster, huisarts en neuroloog weer gesproken’

En misschien nog wel belangrijker: ik wil de kinderen zoveel mogelijk kunnen vertellen over deze tijd. Daarom ben ik de laatste tijd heel bewust bezig om die gaten weer op te vullen. Ik ben gesprekken aangegaan met mensen die nauw bij ons betrokken zijn geweest in die periode. Zo heb ik onze uitvaartleidster, onze huisarts, neuroloog en anderen weer gesproken. Stuk voor stuk waren ze bereid om hun beleving en herinneringen aan deze periode met mij te delen. Heel waardevol.

‘Dirk wilde zelf de regie houden over zijn leven én over zijn sterven.’

Foto’s en video

Ik wist al sinds ik Dirk kende dat hij -mocht hij net als zijn vader ooit dezelfde diagnose Alzheimer krijgen- deze mensonterende ziekte niet tot het einde toe zijn gang wilde laten gaan. Dirk wilde zelf de regie houden over zijn leven én over zijn sterven. Als de kwaliteit van het leven door een ondergrens zou zakken, dan wilde Dirk niet meer verder leven. Met die wetenschap kon ik mij voorbereiden op dat wat er komen ging. Dirk zou niet plotseling overlijden. Daardoor heb ik voor de kinderen ook al een belangrijk deel van die periode vastgelegd.

Ik heb Dirk gefilmd terwijl hij afscheid nam van de kinderen. Ook toen hij nog een keer bevestigde dat hij klaar was om te sterven en waarom euthanasie zijn keuze was. Ik ben ook ontzettend blij dat ik opnames en foto’s heb laten maken van de uitvaartdienst. Ik vind het allemaal ontzettend moeilijk om naar te kijken, maar tegelijkertijd is het zo waardevol om te hebben. Want je kunt het niet over doen.

Missende stukjes

Iemand vertelde mij ooit dat zij graag had willen weten hoe haar eigen vader, die ook de ziekte van Alzheimer had, bewoog, praatte, lachte en wie hij was toen hij nog niet ziek was. Op dat moment besloot ik dat mijn kinderen in elk geval de keuze zouden moeten hebben. Wanneer ze ooit de behoefte voelen, kunnen ze bewegende beelden bekijken of horen hoe Dirk sprak en wat hij van ze vond en wat hem bewoog. Maar ook dat ze weten welke keuze hij gemaakt heeft en waarom.

‘Ik hoop dat het waardevol zal zijn voor de kinderen.’

Alles bij elkaar ben ik langzaam de missende stukjes over de weken rondom Dirk zijn overlijden weer op hun plek aan het krijgen en bouw ik aan een herinneringsdocument voor de kinderen. Ik merk dat het me lucht geeft en een beetje energie om verder te gaan. Ik hoop dat het voor de kinderen ook waardevol zal zijn als het moment daar is dat ze er behoefte aan hebben.