Blog Petra | Het is zo stil, nu ik niet meer voor Wilfred kan zorgen

Stil

Het is stil in mij. Stil op het gebied van rouwverwerking. Voel ik eigenlijk nog wel iets? Ben ik nog wel verdrietig? Alsof ik na een stormachtig eerste jaar na het overlijden van Wilfred nu in een soort vacuüm terecht gekomen ben.

Ook stil rond Wilfred. Ons kind dat altijd vol humor en gekkigheid zat. Een actieve en ondernemende jongen. Veel beweging en aktie. Er was altijd wel iets te beleven met hem. Leuk of minder leuk. Never a dull moment.

Ik wilde Wilfred beschermen

Ik keurde zijn gedrag niet altijd goed en was het ook niet altijd eens met de keuze’s die hij maakte. Maar ik hield veel van hem. En onvoorwaardelijk.

Die liefde bracht mij als moeder in een voortdurende staat van paraatheid. Alert, klaar om Wilfred te beschermen. Klaar om in actie te komen, om iets te laten gebeuren, voorkomen of herstellen. Dat was vooral het geval als hij stil was. Toen hij een klein jongetje was, was dat een teken dat hij iets aan het doen was wat niet mocht. Later betekende het vaak dat er iets was wat hem dwars zat of dat hij niet zo lekker in zijn vel zat.

Afstand

Hem loslaten en de ruimte geven die hij nodig had, ging niet vanzelf. Het schuurde, knetterde en vonkte soms en ging gepaard met gevoelens van verlies en rouw. Dat was een voortdurend proces tussen ons.

De letterlijke afstand die tussen ons ontstond toen hij naar Maleisië vertrok heeft me daarbij positief geholpen. Toen we in september 2015 wat tijd bij hem doorbrachten in Kuala Lumpur, zag ik hoe gelukkig hij daar was en dat hij daar helemaal op zijn plek was. Het was goed. Ik kon mijn volwassen zoon loslaten.

En toen ging hij dood. Hij stierf. Kort nadat ik hem eindelijk had losgelaten.

Ik hoef niets meer voor hem te doen

Weer was hij volop aanwezig in mijn leven. Zijn overlijden veroorzaakte veel verdriet, beweging en actie. Nu wordt het langzamerhand stiller. Het wordt stiller om me heen. Het is stil in mij.
Maar het is vooral heel stil vanuit Wilfred. Geen beweging en actie meer. Het is stil en ik hoef niets meer voor hem te doen. Dat is nieuw voor mij. Deze stilte ken ik nog niet. Ik weet er niet goed raad mee en probeer te ontdekken hoe ik ermee om kan gaan.

Wilfred is er niet meer. De enige plek waar ik nog een beetje voor hem kan zorgen is zijn graf en als vanzelf rijd ik erheen. Genietend van de stilte kijk ik naar z’n foto die is gemaakt toen hij gelukkig was in Maleisië. Terwijl de tranen over m’n wangen rollen, besef ik me dat het proces van loslaten weer in volle gang is.

In deze stilte

Ik lees de tekst die we op z’n graf hebben gezet:

“Zijn naam staat vaster dan in steen, gegrift in Gods gedachtenis. Die hem het leven gaf te leen en die geen God van doden is!” De gedachte gaat door me heen dat hij nu waarschijnlijk nog gelukkiger is dan toen op die foto…

Tegelijkertijd komt er een lied van Sela in m’n gedachten:

Geef ons Uw vrede, in deze stilte
Breng onze onrust tot rust.
Geef ons uw vreugde, in deze stilte.
Breng onze onrust tot rust.
Geef ons uw zegen, in deze stilte.
Breng onze onrust tot rust.