Blog Petra | Rouwen: alsof je een marathon loopt!

Het is weer zover. ‘Ik ben er klaar mee!’ Om de paar weken overvalt me dat gevoel. Het is genoeg geweest. Laat alles maar weer gewoon worden. Gewoon m’n leven leven zoals het was. Met een levende Wilfred. Ik ben nu wel weer lang genoeg sterk geweest. Dat rouwen… Ik ben er zo moe van.

Niet zozeer lichamelijk zoals de eerste periode na Wilfreds overlijden. Nu is het vooral een mentale moeheid. Alsof m’n hoofd en m’n hart een marathon aan het lopen zijn zonder een moment rust. Het is 16 maanden geleden dat we het telefoontje kregen met het bericht dat een aardbeving in ons leven veroorzaakte. Vanaf toen is er een voor en een na. Niets is meer hetzelfde. Niets is meer normaal. Opeens zit je in, wat men noemt, een rouwproces.

Hoe doe je dat eigenlijk, rouwen?

Een raar woord eigenlijk, rouwen… En, hoe doe je dat? Rouwen om je levenslustige zoon die er van het één op het andere moment niet meer is. Die je niet even gedag hebt kunnen zeggen. Die je nooit meer kunt knuffelen of in de ogen kunt kijken. Rouwen om je grote broer die al twee jaar uit huis was en ook nog eens aan de andere kant van de wereld woonde. Je eigenzinnige, grote broer waarmee de relatie zich nog steeds aan het ontwikkelen was. Rouwen om je vriend, die ook je zwager was. Die net zo oud was als jij en waar je zoveel mee beleefd hebt.

Hoe rouw je als vader, hoe rouw je als moeder, hoe rouw je als broer, zus en zwager? Ik wil het begrijpen, dus ik lees er over:

“Rouw raakt alle dimensies en niveaus van iemands leven. Het is meer dan alleen droefheid en depressie. Het is een heel scala van gevoelens, gaande van angst en agressie tot schuld, verwarring, maar ook opluchting en zoveel meer. Een innerlijke verdeeldheid. Een ambivalentie die zich zowel uit in gevoelens als in gedrag.” [Uit: Vingerafdruk van Verdriet, Manu Keirse]

Interessante materie, dat rouwen…

‘Naast alle gewone dingen in mijn leven ben ik óók aan het rouwen.’

Die enorme vermoeidheid die ik voel, overvalt me vooral als ik druk ben geweest. Dagjes uit met vrienden, verjaardagen, etentjes, een vergadering, wat extra werken zo hier en daar. Mijn leven zoals het was voordat Wilfred overleed. Terwijl ik er op het moment zelf van geniet, voelt het naderhand alsof ik een bovenmatige krachtinspanning heb verricht. Want naast alle gewone dingen in mijn leven ben ik óók aan het rouwen. Niet 24/7 even bewust of actief. Maar rouwen is een werkwoord. Het laat je iets doen, zijn en worden.

Brokstukken

Na ruim een jaar is het stof, veroorzaakt door de aardbeving van het nieuws over Wilfred, zo langzamerhand wel wat neergedaald. Maar de brokstukken liggen nog overal en we gaan er op verschillende manieren en in ons eigen tempo mee om. De één heeft ze keurig opgestapeld, om er zo af en toe eens eentje op te pakken. De ander draagt de brokstukken met wisselende kracht en energie met zich mee. En allemaal worden we er op onverwachte momenten zo maar weer even door ééntje geraakt.