Blog Petra | Huilen.. ik ben bang dat ik mezelf er in verlies

Stilte na de storm

Na de stilte komt steeds weer de storm. Dan kan ik niet begrijpen dat Wilfred er echt niet meer is. Nooit meer is. Moet ik huilen om hem. Ik weet het wel, maar een deel van mij denkt nog steeds aan hem alsof hij nog leeft.

Als je me vraagt hoe het met me gaat kan ik niet zeggen dat het niet goed met me gaat. Maar het gaat ook niet goed met me… Want één van mijn kinderen leeft niet meer.

Bang dat ik moet huilen en niet meer kan stoppen

Ik ben nog steeds degene die ik was, maar tegelijkertijd ben ik een totaal ander mens. Ik kan redelijk makkelijk praten over wat ik ervaar en voel, maar dit verdriet toelaten of delen vind ik zó moeilijk. Ik durf het gewoon niet. Ik ben bang dat ik dan alleen maar moet huilen en nooit meer kan stoppen. Dat ik wegzak in een diepe put van verdriet.

‘Ik kan toch niet eeuwig blijven huilen? Wie zit er nog op te wachten?’

Ik kan toch niet eeuwig blijven huilen? Het verhaal van Wilfred groeit niet meer en mijn eigen verhaal is nu al zo vaak verteld. Wie zit daar nu nog op te wachten? Ik heb al zoveel tranen vergoten het afgelopen jaar. Wat kan een ander daar nou mee? Het is immers mijn verdriet?

En trouwens, zo fijn is dat huilen nou ook weer niet. Ik word er doodmoe van en de dag erna zie ik er niet uit.

Dus sluit ik maar de deuren van mijn hart zodat ik de pijn niet hoef te voelen.

Minder vechten tegen het huilen

Ik voel me opstandig en heb cynische gedachten: Ja, ik weet het, het leven gaat door. En ja hoor, Wilfred zou “het” ook zo gewild hebben. Natuurlijk, ik ben een positief mens dus ik kijk naar alles wat ik nog wel heb en ik geniet van het leven.

Maar er zijn ook momenten dat ik me het liefst onder een steen zou willen verstoppen en alleen maar wil huilen. Of het wil uitschreeuwen ergens diep in het bos. En toch ik doe het niet, want ik ben bang dat ik mezelf er in verlies.

‘Kennelijk heb ik het huilen nodig om af en toe mijn verdriet met een stroom zout water naar buiten te gooien.’

Maar ik weet ook van mezelf dat huilen één van mijn manieren van verwerken en omgaan met emoties is. Kennelijk heb ik het nodig om af en toe mijn pijn en verdriet met een stroom zout water naar buiten te gooien. Ik ben gewoon een huilebalk. Ik neem mezelf voor om er minder tegen te vechten en het maar gewoon te laten komen. En ik zeg tegen alle lieve mensen om me heen: ‘Schrik maar niet als ik af en toe een traantje wegpink of als mijn sluizen weer eens volop open gaan. Er moet weer even iets uit. En voel je ook niet afgewezen als ik mijn muurtje af en toe weer optrek. Er kan even niets meer in.’

En soms ga ik naar dat plekje diep binnen in mij om het verdriet en het gemis van Wilfred te ontmoeten en te omarmen. Dan voel ik me dicht bij hem. En dan huil ik.

Gelukkig is huilen niet de enige manier waarmee ik moeilijke situaties te lijf ga. Met een flinke dosis humor lukt dat ook vaak wel. En als die humor af en toe nog wat wranger is dan ik eigenlijk zou willen moet je me dat nu ook maar niet kwalijk nemen…