Blog Moniek | Niets is meer normaal

Het is maandag. Mijn tas staat al klaar en ik sta mijn brood te smeren in de keuken als mijn moeder binnen komt. ‘Wat ga jij nou doen?’, vraagt ze verbaasd. ‘Naar school’, antwoord ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar dat is het niet. Niets is meer normaal.

Twee dagen geleden is mijn broertje Wouter plotseling overleden door een ongeluk. Hij was 8 jaar oud. Zaterdagochtend zwaaide hij me nog uit met een handkus, beiden geen idee dat dit de laatste keer was dat we elkaar in dit leven zouden zien. Dat beeld van mijn broertje, dat staand bij het hek afscheid van mij nam, staat voor altijd op mijn netvlies gegrift.

En nu wil ik naar school. Ik heb hier geen zin in. Ik wil dit niet! Al dit verdriet, al die mensen die zich geen houding weten te geven, al die moeilijke gesprekken. Ik wil gewoon dat alles weer normaal is! Lachen met mijn vriendinnen. Kibbelen met mijn broertjes. Leraren die je zeggen dat je op moet letten, in plaats van dat ze je meewarig aankijken. En ik wil zéker niet dat mensen mij zielig vinden of medelijden met me hebben. Ik wil gewoon normaal zijn.

Raar

Ik vond dat raar aan mezelf. Het voelde net alsof ik het niet erg vond dat mijn broertje was overleden. Nu, als volwassene met de nodige kennis over kinderen en rouw, begrijp ik het zoveel beter.

Houvast

Al vond ik mezelf als stoere veertienjarige heel wat, ik was nog maar een kind toen ik mijn broertje verloor. Mijn hele leven stond op zijn kop. Mijn ouders waren verdrietig. Het huis stroomde vol visite. Er hing een andere sfeer in huis. En de plek aan tafel bleef leeg. Voorgoed. Ik werd voortdurend herinnerd aan wat er gebeurd was. Maar ik had, net als ieder kind dat rouwt, ook houvast nodig. Ik had het nodig dat er in een wereld waarin zoveel veranderd was ook dingen gewoon door bleven gaan zoals ik gewend was. En met de kennis van nu weet ik dat dat voor alle kinderen die iets soortgelijks meemaken geldt.

Wanneer een kind teveel veranderingen meemaakt in korte tijd, kan dat gezondheidsproblemen opleveren of kan een kind terugvallen in ontwikkelingsniveau. Een kind heeft houvast nodig. Daarom is het belangrijk om zoveel mogelijk de dingen die door kunnen gaan ook door te laten gaan. Op dezelfde tijd naar bed, naar de voetbaltraining of net als altijd een verhaaltje voor het slapen gaan.

Soms zijn hiervoor aanpassingen nodig. Nu mama het verhaaltje niet meer voor kan lezen omdat mama is overleden, kan oma dat misschien doen via Skype. Of daar waar een overleden vader altijd mee ging naar de voetbalwedstrijden, kan een oom dat nu overnemen. Het zijn juist die kleine dingen die een stuk veiligheid bieden in een wereld die voor het kind nooit meer hetzelfde zal zijn.

Ruimte

Veel kinderen zijn heel goed zelf in staat om aan te geven wat ze wel en niet willen in een periode van rouw. Geef een kind daarin zoveel mogelijk de ruimte. Maar soms weet een ouder toch beter in te schatten wat een kind wel of niet aan kan in zo’n moeilijke periode. In mijn geval besloten mijn ouders dat het niet verstandig zou zijn als ik die eerste week naar school zou gaan. Maar ze boden me wél een alternatief. Ook in die eerste moeilijke dagen en weken waren mijn vrienden welkom wanneer ze maar wilden. En op die manier vond ik toch een stukje houvast.

Beeld: Stockfoto