Blog Marieke | ‘Het wordt nooit meer zoals het was’
Het is vrijdag 17 februari 2012 als de telefoon van Marieke de Boer gaat. ‘Het deuntje is te vrolijk voor dat wat komen gaat. Ik weet wie het is en ik weet dat dit telefoontje mijn leven zal veranderen.’
Ik neem op, met een brok in mijn keel. ‘Met Marieke…’, het is even stil. Ik luister naar de stem die zegt: ‘Olga is net overleden.’
Ze is er niet meer
Het is niet te bevatten; ik probeer me goed te houden, maar toch komen er tranen. Want hé, voor wie is het nu erger? Ja, mijn allerliefste vriendin is overleden, maar voor haar man en haar beide kinderen is het pas erg. Zij missen hun allerliefste vrouw, hun allerliefste mama. Dat is pas erg, dat is vreselijk en zo oneerlijk. Zij missen de liefste, de grappigste, de mooiste, de spil in hun gezin. Ze is er niet meer. En toch voel ik haar ineens heel dichtbij. Hoe kan dat nou?
De wereld staat stil
Het ging allemaal zo snel. Precies een week geleden hoorden we hoe ziek ze was: een hersentumor, niet meer te behandelen. We waren allemaal verbijsterd, de wereld stond stil. En die staat nog steeds stil. Ik kan het niet geloven, denk continue aan haar, haar man, haar kinderen. Hoe moeten zij verder in dit grote verdriet? Dit grote gemis? Dat wat onherroepelijk zal volgen?
‘Het komt nooit meer terug. Nooit. Nooit. Nooit.’
In alle onrust en zorgen om haar gezin staar ik naar buiten. Mijn benen leunen tegen de verwarming. Ik heb het koud. Een roodborstje zit op de tuinstoel. Ineens besef ik tot in mijn tenen: met haar en mij, het komt nooit meer terug. Nooit. Nooit. Nooit. Het is te groot om te bevatten. Ineens voel ik het gemis in mijzelf dat zo hard binnenkomt. Ik huil. Nooit meer samen een dagje uit, fietsen door Amsterdam, cappucino met een appeltaartje. Nooit meer een dikke kus en haar armen om me heen. Nooit meer even bijkletsen, een ‘nachtzoen-sms’, samen naar schilderles, lol maken en filosoferen over het leven.
De liefde blijft
Haar leven stopt en ik moet door. Ik mag door, met het grote gemis. Van dat wat er niet meer is. En dat is veel. Maar wat heb ik ook veel van haar om mee te nemen verder in mijn leven.
Ik leg de telefoon neer. Het wordt nooit meer hoe het was, maar liefde blijft. In tranen ga ik naar beneden. Die avond aten we spaghetti.
Lieve Olga, ik mis je.
