Lieveheersbeestje
“Sinds de begrafenis van mijn moeder is er altijd wel ergens een lieveheersbeestje als we het over haar hebben”, vertelt Jeanine Stoeten (26). We zitten op het vrolijke door haar moeder Ilona bedachte bankje voor de basisschool waar ze dertig jaar kleuterjuf was. Jeanine is professioneel volleybalster en bij elke wedstrijd zat haar moeder op de tribune.
‘Ineens zag ik een lieveheersbeestje lopen. Ik kreeg kippenvel en werd rustig tegelijk’
“Tijdens mijn eerste competitiewedstrijd zònder mijn moeder, zag ik ineens een lieveheersbeestje lopen. Ik kreeg kippenvel en werd rustig tegelijk; het gaf mij troost. En toen ik in Rome was en onlangs op mijn hotelkamer, was er weer eentje!” En ook bij latere momenten waarop Jeanine en de familie bij elkaar waren en haar moeder werd gemist, viel altijd iemands oog wel op een lieveheerbeestje ergens.
Tekens van troost
“Je kunt het toeval noemen, voor mij is het dat niet. Ik zie het als een teken van boven, dat mijn moeder op een of andere manier nog bij me is.” De ogen van Jeanine staan zacht en ik bedenk dat wat iets echt ís (voor zover te bewijzen) soms ondergeschikt is aan wat iemand ervaart. En voor Jeanine en veel meer mensen die wij spreken voor Ik Mis Je zijn dit kleine troostervaringen. Een vlinder op de begrafenis, een vogel op de kist, een witte vlinder in het crematorium, een zonnestraal precies op jou; degenen die achterblijven ervaren ze als kleine tekens van troost en dat is waardevol.
‘Toeval’
Aan het einde van ons mooie gesprek, speuren mijn ogen het door de kunstenaar Gaudi geïnspireerde bankje van mozaieksteentjes af. Allerlei diertjes zijn er op afgebeeld, vlinders, salamanders, maar geen lieveheersbeestje concluderen we samen. ‘Toeval’ kun je niet dwingen, dat gebeurt gewoon.
Dus wat schetst mijn verbazing als ik aan deze blog voor Ik mis je begin? Ik krijg bezoek van een lief klein lieveheersbeestje, een Roomvleklieveheersbeestje, dat even komt meelezen. Kijk maar in de vlog hieronder.
