Blog Everline | “Veel sterkte in deze moeilijke periode…”

Deze moeilijke tijd?

“Veel sterkte in deze moeilijke periode…”

“Heel veel kracht gewenst in deze intens verdrietige tijd.”

In de afgelopen dagen heb ik de kaarten teruggelezen die wij gekregen hebben toen Floris overleed. Stuk voor stuk hele lieve, goedbedoelde kaarten met woorden van troost. Soms slaan ze de plank volledig mis, soms staan er rake woorden die kracht en houvast geven. Maar bijna altijd staat er zo’n zin. Zo’n zin waarin men ons kracht en sterkte wenst in deze moeilijke tijd.

Ik weet wel hoe de mensen dat bedoelen, maar ergens in mij begint er iets te borrelen als ik dat zinnetje lees of hoor. Er klinkt diep van binnen een sarcastisch lachje. Op sommige momenten moet ik mij inhouden om niet terug te zeggen: welke tijd bedoel je precies? Van nu tot de eeuwigheid? Dit verdriet, deze pijn, dit gemis… Het is voor de rest van mijn leven.

Het hoort bij mij

Dit verdriet hoort bij mij, vanaf 22 januari 2017 tot ik later – hopelijk – oud en opgebrand in het bejaardentehuis zit. Het hoort bij mij. Als ik me opsluit in huis en alleen maar kan huilen. Maar ook als ik lach en straal en je aan mij eigenlijk niet kan zien dat ik diep van binnen zo intens verdrietig ben. Het hoort bij mij op het werk, in de supermarkt, in de auto. Het hoort bij mij op een feestje, in het theater en op de fiets. Als ik snotter om een zielig liedje, als ik lach om een goede grap.

‘Op sommige momenten moet ik mij inhouden om niet terug te zeggen: welke tijd bedoel je precies?’

Ik voel geen boosheid als ik zo’n zinnetje hoor, ik voel een diepe, stekende eenzaamheid. Omdat je met dat ene zinnetje maar al te duidelijk maakt hoe je er helemaal niets van begrijpt. En dat neem ik je niet kwalijk, want je bedoelt het goed. Ik voel je liefde en je intense verlangen om mij kracht toe te sturen. Het geeft niet, want hoe zou je moeten weten dat…?

Zo is deze moeilijke tijd voor mij

Hoe moet je weten dat ik iedere dag intense wanhoop voel. Hoe moet je weten dat er in mij dag in dag uit een strijd woedt tussen op willen geven en dapper door willen gaan. Hoe moet je weten wat het betekent dat ik nu al – de 30 jaar nog niet eens bereikt – de glans in mijn leven kwijt ben. En ondanks het hele leven dat nog voor mij ligt, die glans is er voorgoed van af. Daarmee wil ik niet beweren dat er nóóit meer iets moois zal komen in mijn leven. Of dat ik nooit meer geluk zal voelen. Maar daarmee wil ik zeggen dat het nooit meer écht geluk zal zijn. Nooit meer compleet, nooit meer helemaal goed. De impact van die wetenschap is iedere dag immens. Soms is het teveel en breek ik; dan blijf ik in mijn bed liggen en doe ik de hele dag niets. Soms is het wonderbaarlijk genoeg te dragen. Dan kijk ik na een drukke werkdag terug en besef ik verbaasd; deze dag is voorbij gegaan zonder Floris. Soms denk ik er even niet aan en kan ik genieten van het moment. Soms word ik er weer genadeloos hard mee geconfronteerd. Iedere dag, ieder moment speelt het een rol in de rest van mijn leven. Dat is deze moeilijke tijd voor mij. Van nu totdat ik eindelijk mijn zoon weer in mijn armen mag sluiten.