Blog Esther | Opnieuw naar de therapeut

Geen zin

Met tegenzin stap ik op de fiets. Dit gaat me weer ruim anderhalf uur kosten. Ik moet nog boodschappen doen, de badkamer schoonmaken en vandaag is het de laatste dag dat ik die broek van Isa kan ruilen. Daarnaast heb ik er gewoon ook helemaal geen zin in… om naar de therapeut te gaan.

“Ik raak gefrustreerd van al die vrolijke en leuke plaatjes.”

In de wachtkamer ga ik aan de grote tafel zitten waar alle tijdschriften uitgestalt liggen. De Happinez, de Flow, Buitenleven en Jan. Allemaal van die tijdschriften die een glimlach op je gezicht horen te toveren. Waar je blij van wordt en energie van krijgt. Nou, ik niet. Op dit moment raak ik eerder gefrustreerd van al die vrolijke en leuke plaatjes.

Masker op

Ik word binnen geroepen en plof zuchtend in de grote rode stoel tegenover mijn therapeut. Voor me staat een grote mok met dampende thee en een doos tissues. Ik zie er nu al tegenop om hier een uur lang te zitten praten. Ik wil helemaal niet praten. We kletsen wat over koetjes en kalfjes en dan is het tijd voor de vragen die ertoe doen.

“Ik zet mijn masker op: Ja, het gaat heel goed met me.”

Omdat ik niet meer wil, weet ik precies wat ik moet zeggen om mijn therapeut daarvan te overtuigen. Ik zet mijn welbekende masker op en zeg haar alles wat ze wil horen. Het gaat goed met me. Heel goed. Ik heb grote sprongen gemaakt en heb het gevoel dat ik het nu wel zelf kan. We spreken af om over twee maanden nog een keer een afspraak te maken en dat ik haar bel als ik eerder behoefte heb om langs te komen. Top toch!

Opgelucht stap ik naar buiten. Gelijk heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aankan.

Boos en verdrietig

Een paar weken later merkte ik dat ik het allemaal toch niet helemaal alleen red. Ik ga maar door en zet weer dat bekende masker op. Als mensen vragen hoe het gaat, glimlach ik en zeg dat het goed gaat. Van binnen ben ik boos, verdrietig en voel ik mij alleen.

“Onlangs heb ik besloten om weer hulp te zoeken.”

Het is inmiddels vijf en een half jaar geleden dat Dennis is overleden. Dan hoor ik mijn leven toch allang weer te hebben opgepakt? Een plekje te hebben gegeven? Waarom voel ik mij dan soms nog zo verdrietig en boos?

Onlangs heb ik besloten om weer hulp te zoeken. Dit keer ga ik van tevoren vertellen dat ik op een gegeven moment zeg dat het goed gaat en dat ze daar doorheen moeten prikken. Ik ga het goed aanpakken dit keer. Ik wil verder. Verder, zonder boosheid en verdriet.

Wederom zit ik in de wachtkamer van een therapeut en ook hier liggen de feelgood tijdschriften op tafel. Ik blader ze door en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Dan word ik geroepen. Ik mag naar binnen. Ik ga beginnen aan dit avontuur en ik heb er zin in. Het is goed, het mag en het moet, ook al is het meer dan vijf jaar geleden.