Blog Esther – Klussen voor weduwes

Een oudroze slaapkamer

Daar sta ik dan in de Ikea. Met een tekening van mijn slaapkamer, maten erbij en een lijstje van dingen die absoluut in mijn nieuwe kledingkast moeten komen.

Maandenlang was ik met Dennis aan het fantaseren over hoe onze nieuwe slaapkamer eruit zou komen te zien. Ik had het plaatje helemaal in mijn hoofd. Een mooie grijze klepbank, een grote witte kledingkast, grijze gordijnen en veel oudroze. Bij dat laatste ging het steeds mis. Dennis wilde alles behalve oudroze. Hij dacht meer aan indigoblauw of zeegroen. En dus bleef het nog steeds bij dat plaatje in mijn hoofd.

Nu ben ik alleen en beslis ik zelf. Je zou zeggen: Simpel! Oudroze! Toch heb ik nog lang getwijfeld. Maar, vandaag is het zover. Ik ga eindelijk werk maken van dat plaatje in mijn hoofd, en ga klussen. Zelfverzekerd loop ik door de Ikea naar de kastenafdeling. Daar aangekomen zakt de moed mij in de schoenen. Wat een assortiment! Zoveel keuzes! Ik mis Dennis, die altijd de knopen doorhakte en beslissingen nam. Nu moet ik het zelf doen.

Na een halve dag wikken en wegen, in de kar en uit de kar, heb ik eindelijk mijn ideale kledingkast samengesteld. Met een grote kar en bestellijst loop ik naar de stellages. Loeizware pakketten til ik uit de stelling op mijn kar. Pffff, dat is nog een hele opgave. Net als ik die zware doos uit de stelling heb en op mijn kar probeer te leggen, rolt de kar weer weg.

Waarom moet ik dit alleen doen?

Met zweet op mijn voorhoofd duw ik de kar naar de kassa. Sporten is er niets bij! En zie dan die zware kar maar eens naar de auto te krijgen die natuurlijk aan het eind van de parkeerplaats staat. De kar laten staan om de auto te halen is geen optie, want dan ben ik in no-time mijn nieuwe kledingkast kwijt. Waarom moet ik dit dan ook alleen doen?

Als ik bij de auto aankom moet ik even slikken. Met mijn ruimtelijk inzicht is meestal niet zoveel mis, maar ik ben nu duidelijk uitgegaan van een bestelbus in plaats van mijn Toyota Verso. Ik klap alle banken plat en puzzel de dozen zo efficiënt mogelijk in de auto.

Maar hoe ik het ook probeer, er blijven steeds twee dozen over. Er zit niets anders op dan alle verpakkingen te verwijderen. Op de parkeerplaats sta ik driftig al het karton eraf te scheuren. Het is blijkbaar een interessante bezigheid, want om mij heen staan steeds meer mensen te kijken waar ik nou allemaal mee bezig ben.

Als ik alle kasten in de auto heb en zelfs de achterklep dicht krijg, kijk ik ze allemaal aan met een blik van: ‘Ik wist wel dat het zou passen’. Eenmaal in de auto slaak ik een zucht van opluchting. Dat scheelde niet veel.

Thuis aangekomen schakel ik toch maar even de hulp van een buurman in om alles naar boven te sjouwen. Als alles in de slaapkamer staat zegt hij lachend: ‘Wat bijzonder dat er tegenwoordig geen dozen meer omheen zitten!’ Met schaamrood op mijn kaken antwoord ik: ‘Ja hè?’ en vertel daarna gauw over het klussen en de plannen met mijn nieuwe slaapkamer.

Klussen met girlpower

Diezelfde avond begin ik met het in elkaar zetten. Met een schroevendraaier en hamer volg ik stap voor stap de beschrijving. Als de eerste van de vijf kasten in elkaar op de grond ligt plaats ik trots een foto op Instagram met #girlpower. Wat ik even vergat, was dat ik de kast nooit omhoog krijg met maar 10 cm ruimte tot aan het plafond. Vloekend en tierend schroef ik 10 stappen terug op de beschrijving, zet de kast omhoog en maak ‘m verder af.

Na nog drie kasten zijn mijn handen kapot van het schroeven en besluit ik te stoppen. Maar het zint me niet dat de kast nog niet helemaal in elkaar staat. Ik besluit nogmaals mijn buurman om hulp te vragen. Lachend kijkt hij naar de schroevendraaier die naast de beschrijving ligt. ‘Pak eerst maar eens de elektrische schroefboormachine voor me’. Ik kijk naar mijn kapotte handen en stop ze zo snel mogelijk in mijn zakken.

Binnen 10 minuten heeft mijn buurman de laatste kast in elkaar. Deel één van mijn slaapkamer is klaar.

Trots lig ik ’s avonds vanaf mijn bed mijn nieuwe kast te bewonderen. Oké, het ging niet helemaal zonder slag of stoot, maar ik had het wel gedaan!

Morgen schilderen en plankjes ophangen. Voor het eerst met een boormachine in mijn handen. Ik was toch beter in aanwijzingen geven terwijl Dennis ging klussen en het mannengereedschap bediende. Hier was ik duidelijk niet op voorbereid toen ik weduwe werd.