Esther heeft dubbel verdriet: haar relatie is definitief over en daarmee komt ook het verdiet om haar man Dennis weer boven.
Definitief afscheid
Over en uit. Nu echt definitief. Mijn relatie is over. Het ging niet meer. Het is ongeveer vijf keer uit geweest en steeds weer zochten we elkaar op. Nu niet meer. Hij heeft een ander.
Dat afscheid nemen is wel een dingetje. Iedereen zei tegen me dat ik allang afscheid had moeten nemen, maar dat kon ik niet. Ik wilde er nog voor vechten. Het kon nog! Maar ik wist allang dat het helemaal niet meer kon. Dan maar vriendschap. Ook dat ging niet meer. Ik moest echt afscheid nemen.
Ik ben verdrietig en mijn emoties gaan alle kanten op.
‘De tranen zijn niet meer te houden’
Het is laat, de kinderen liggen al op bed en ik luister naar wat muziek. Ik heb een doos tissues naast me neergezet, want de tranen zijn niet meer te houden. Ik denk aan hoe hij nu met haar op de bank zit en urenlange gesprekken heeft, maar ik denk ook aan Dennis. Hoe geweldig mijn relatie met hem was. Was hij maar nooit overleden, dan was mij deze pijn bespaard gebleven.
Het verdriet komt altijd terug
Ik heb nu weer verdriet om beide mannen en dat is wat steeds terugkomt. Het verdriet om Dennis gaat nooit voorbij en komt altijd terug als er iets gebeurt.
Naast me op de bank liggen briefjes die ik heb gekregen. Ik lees ze nog eens door. Tussen de briefjes door liggen foto’s van Dennis. Ook lees ik nog een keer zijn afscheidsbrief aan mij. Om 03.00 uur val ik eindelijk huilend in slaap.
Kanjers
De volgende ochtend springen de kinderen op mijn bed. Mijn ogen zijn nog dik van het huilen en mijn hoofd bonkt bij iedere beweging. Ze voelen mijn verdriet en geven me een dikke knuffel. De schatjes! Ik besef dat ik toch eigenlijk heel gelukkig ben met mijn kanjers aan mijn zijde. Daar ga ik me op focussen de komende tijd.
Nog even een paar keer flink huilen en dan kan ik weer door. Het leven heeft nog zoveel moois te bieden. Ook voor mij. Daar ben ik van overtuigd.
