Zulk weer als op jouw begrafenis
Ik staar uit het raam van onze woonkamer. Het is een gure dag, met een harde, snijdende wind en een massieve grijze lucht. Geen zonnestraaltje te bekennen. De lampen moeten aan en mensen gaan alleen naar buiten als ze ergens moeten zijn. Precies zulk weer als op de dag van jouw begrafenis.
Het weer van die dag paste precies bij de storm waarin ons leven terecht was gekomen. Door de stormachtige wind konden we de ballonnen niet bij jouw grafje oplaten, want dat was te dicht bij hoge bomen. De ballonnen zouden stranden in de kale takken, in plaats van de wolken in te stijgen. Daarom lieten we ze op nog voor we bij jouw grafje waren aangekomen, op een stukje open veld. We keken ze na, onze ogen op de hemel gericht.
Net zoals jij was…
Een andere dag. Het is koud, maar het ochtendzonnetje staalt na een heldere nacht. Ik loop naar de auto om naar mijn werk te gaan. De rode, puntige blaadjes liggen in het gras. Het ziet er zo mooi uit, dat diepe rood tegen het heldere groen. Met een randje witte rijp om het blad komt de vorm nog mooier uit. Zo kunstig, zo fijn en tot in de puntjes perfect. Net zoals jij was: zo fijn en tot in de kleinste details perfect. Het ontroert me, al snap ik niet zo goed hoe ik een blad van een boom met jou kan associëren. Misschien omdat het de eerste tekenen zijn van een nieuwe winter. Twee winters geleden kocht ik op dit moment een positie-winterjas en een zwangerschaps-kerstjurkje. Maar die winter verliep zo anders…
‘…het leven kan zo plotseling van de ene op de andere dag anders zijn.’
Misschien is dat waarom ik aan jou moet denken. Ik voel mijn goede humeur omslaan in melancholie. En misschien ook wel wat angst. Je voorziet niet wat er komen gaat, maar het leven kan zo plotseling van de ene op de andere dag anders zijn. Onomkeerbaar, je kunt niet meer terug naar hoe het was. Iemand verliezen die je in dit leven nooit meer zult ontmoeten, aanraken, voelen. En je wordt zelf ook niet meer dezelfde. Vanaf dan is er het leven vóór en het leven ná…
Een witte deken
Weer een nieuwe dag. Ik doe de gordijnen open en zie dat het sneeuwt. Door de dwarrelende vlokjes ben jij de eerste aan wie ik vandaag denk. Want jouw grafje wordt nu bedekt door een witte deken. Maar het is geen warme deken, waarmee je een baby’tje zou moeten toedekken. Het is ijskoud en jij ligt daar, in die ijskoude grond. “Niet aan denken”, zeg ik tegen mezelf. Want jij ligt daar niet. We hebben jouw lichaampje begraven, gezaaid om mogen groeien en bloeien in een nieuw leven. Jij – als persoon – ligt daar niet. Jij lééft in de hemel. Daar is het warm en schijnt de zon. Daar is het elke dag lente. Of zomer. Maar vast geen winter of herfst.
‘Het is ijskoud en jij ligt daar… “Niet aan denken”, zeg ik tegen mezelf. Want jij ligt daar niet.’
Troostende zon
De dag dat jij twee jaar geleden geboren en gestorven bent komt dichterbij. We denken erover om naar een warm oord te gaan. De winter te onderbreken, even lekker naar de zon. Papa, mama en je zusje. Zonder jou. Ook daar zal ik je missen. Altijd maar die lege plek. Nooit meer zullen we als gezin compleet zijn. Ik weet het: ik kan er niet voor vluchten, ook niet met een vliegtuig. Maar daar is in elk geval geen gure, koude wind. Geen natte bladeren op de grond. En geen sneeuw. Daar is een warme, strelende, troostende zon. Het proberen waard…
