Blog Ella – Ineens ben ik weer bij je begrafenis

Laatste liedje op je begrafenis

Het is een gewone werkdag. Ik zit met mijn collega’s in een bespreking aan een tafeltje in de ontmoetingsruimte van het zorgcentrum waar we werken. Er klinkt geroezemoes van de andere tafeltjes die bezet zijn. Ergens op de achtergrond speelt iemand op de piano die in de centrale hal staat.

“In een split-second ben ik daar weer, op dat moment bij het graf.”

Plotseling klinkt daar het liedje dat we een paar maanden geleden op de begrafenis bij het grafje zongen. Het laatste liedje voor we ons zoontje daar achter moesten laten. “Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw: de hemel en de aarde…”

Het is even kortsluiting in mijn hoofd. In een split-second ben ik daar weer, op dat moment op de begrafenis. Het is koud en het stormt. De lucht donkergrijs bewolkt. Kale bomen omringen ons. Ik zit met een dekentje over me heen in een rolstoel, aangezien ik vier dagen daarvoor bevallen ben. Mijn lief hurkt naast me neer en slaat een arm om mij heen. We luisteren naar de stemmen van onze ouders, broers, zussen, neefjes en nichtjes die in een kring om ons en het grafje heen staan, dik ingepakt in jassen en sjaals. We zingen samen ons laatste liedje voor hem.

Ik klem mijn vingers stevig om het rieten mandje op mijn schoot. De laatste minuut is ingegaan voor het moment komt dat ik hem voor het laatst zal moeten loslaten. De laatste seconden voor zijn vader het mandje van me zal overnemen, om vervolgens een paar treden af te dalen en het mandje in het grafje neer te zetten…

Ik herpak me

Langzaam kom ik terug in de realiteit en komen de geluiden om mij heen terug in mijn bewustzijn. Ik hoor mijn collega’s discussiëren. Ik doe mijn best om het te volgen, maar het duurt even voor ik de draad van de bespreking weer op kan pakken. Het kost moeite, maar het lukt me. Ik weet me te herpakken en niemand heeft gemerkt dat ik een moment bij de begrafenis van mijn zoontje was.

Mijn zoon was er weer even

De oude man, die wanneer hij zijn familielid komt bezoeken regelmatig de piano bespeelt, brengt een medley van allerlei prachtige liederen ten gehore. Zonder bladmuziek, rechtstreeks vanuit zijn hart loopt het ene lied over in het andere. Ik stel me voor dat elk lied een herinnering vertegenwoordigd die hij in zijn leven verzameld heeft. Het raakt me dat hij vast en zeker ook verlies heeft geleden, maar ook de hoop en troost kent dat eens alles nieuw zal worden.

Als de bespreking voorbij is en ik even een bak koffie haal, stopt de man met spelen en loopt langs mij heen richting een woongroep. We maken even oogcontact en wisselen een glimlach uit. “Bedankt voor het prachtige concert”, zeg ik tegen hem en zeg er in gedachten achteraan: “…en dat daardoor mijn zoon even voorbij kwam vandaag.”