Blog Bertine – Een jaar verder zonder Daan

Steeds stiller

Als de ovond valt en alles om mij heen steeds stiller wordt, komt elke keer het verdriet zo intens naar boven. Die stilte is zo moeilijk, geen plakvoetjes meer op de trap die naar beneden komen om te zeggen dat er een beestje op je kamer zit. Geen hoest geluidjes op de gang. Geen medicijnen meer die ik vaak ’s avonds voor je klaar maakte. Het is heel stil en saai zonder onze lieve Daan.

“Het is heel stil en saai zonder onze lieve Daan”

Elke keer weer de nacht in met tranen in mijn ogen. Geen kusjes meer voordat ik ga slapen. Geen leukste downie meer, zoals jij jezelf noemde. Je kamer is donker, het nachtlampje brandt niet meer. Je bed is koud. Zelfs nu het zomer is voelt alles koud aan. Ik mis dat leuke stemmetje, je mooie verhalen. Buiten is het donker en stil, de sterren glimmen aan de hemel. Ik vraag me af waar je bent, hoe het met je gaat en of … tja of ik je ooit weer zal zien.

“Zelfs nu het zomer is voelt alles koud aan”

De nacht gaat voorbij en dan breekt de dag weer aan. Een nieuwe dag waarin we weer door moeten zonder jou. Die dag die voor ons nu echt een donker randje heeft gekregen. Het gaat niet over, zoals sommige denken of zelfs zeggen. Het missen wordt alleen maar meer en meer. Daan dragen we mee, elke dag, in ons hart.

Mijn kind loslaten

Diep in de nacht moest ik je los laten. Een nacht in mijn leven die voor altijd alles veranderen deed. Het is bijna een jaar geleden dat ik mijn lieve Daan los moest laten. Ik zei tegen hem dat het goed was, dat hij mocht gaan. Woorden waar ik soms spijt van heb, want hoe kon ik dat zeggen? Hoe kon ik mijn kind loslaten? Het was helaas geen keuze, het moest.

“Het was helaas geen keuze, het moest”

Verder zonder Daan is bijna niet te doen. Ik mis hem zo. Een jaar voorbij, een jaar zonder Daan. Het voelt zo lang geleden dat hij nog bij ons was. Als ik mijn ogen dicht doe, probeer ik de beelden terug te halen. Probeer ik zijn handje te voelen en die mooie oogjes nog even te zien. Helaas zijn de beelden zover weg, verder dan ooit.

De sterfdag van Daan

Het is bijna 20 juli, de sterfdag van Daan. Ik kan bijna aan niets anders denken. Ik spreek vaak de wens uit ‘dat ik zo graag had gehad, dat het niet zo was gegaan…’. We moeten door, er is geen andere optie.

“Hoe komen we deze dag door?”

Wat ik me nu ook steeds af vraag, hoe en wat gaan we 20 juli doen? Hoe komen we die dag door? Voelt die dag als alles andere dagen, of is het een donkere dag? Hoe maken we van deze dag een dag om stil te staan bij het overlijden van Daan, maar ook een dag die iets zegt over Daans leven. Over zijn kracht om steeds maar door te gaan. En vooral ook over zijn vertrouwen in God. Het vertrouwen dat alles goed komt!