Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Nicolette verliest haar dochter door drugs: 'Ik zag de paniek in de ogen van de zusters'

24 juli 2021 · Leestijd 6 min

De grootste nachtmerrie van elke ouder werd voor Nicolette Koopen werkelijkheid. Haar 21-jarige dochter Danielle overlijdt, na het gebruik van drugs. Nicolette: ‘Ik had haar linkerhand vast. Maar ze heeft niet meer in mijn hand geknepen. Ze deed niets meer.’

Daniëlle. Een jonge vrouw met dezelfde blauwe ogen als haar moeder. Een ‘lawaai-papagaai’. Erg aanwezig. Schreeuwen. Kletsen. Energiek. Altijd op de fiets onderweg naar haar vriendinnen.

Ze is zorgzaam en staat altijd voor iedereen klaar. "Ze hielp eens een oudere man die was gevallen, weer overeind. Als dank kreeg ze een bosje bloemen van hem. Maar ze kon ook erg ondeugend zijn", zegt haar moeder lachend. "Ze reed op de scooter van haar vriend zonder dat ze een rijbewijs had. Of gooide eten dat ik had gekookt stiekem weg, om daarna in te slaan bij de McDonalds."

Ambulance

Op 23 juli 2016, voelt Daniëlle zich niet lekker. Ze is thuis in Velserbroek, bij haar vader. Omdat ze telkens wegvalt, moet ze uiteindelijk met een ambulance naar het ziekenhuis. Nicolette en haar man zijn op dat moment op vakantie in Brabant en rijden zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Beverwijk.

Daar ziet Nicolette haar dochter liggen op bed, met schuim om haar mond. Haar hoofd beweegt, haar lijf schudt heen en weer, en ze maakt dierlijke gromgeluiden. De dokter vraagt aan Nicolette of haar dochter wel eens drugs heeft gebruikt. "Nee", zegt ze. Maar de dokter zegt: "Ik denk van wel."

‘Ik zag de paniek in de ogen van de zusters’

Daniëlle heeft een xtc-pil geslikt en is bezig aan ‘haar allerergste trip ooit’. Zes artsen en verpleegkundigen doen er alles aan om het leven van Daniëlle te redden. Ze heeft 42,7 graden koorts en een hartslag van 168. "Ik zag de paniek in de ogen van de zusters. Ik was bang dat mijn dochter een hartstilstand zou krijgen."

Nicolette en haar gezin leven die tijd tussen hoop en vrees. Soms lijkt het beter te gaan met Daniëlle, maar na twee dagen is er slecht nieuws: Daniëlles lever is door de koorts zo aangetast, dat ze met spoed een levertransplantatie nodig heeft. Ze wordt overgebracht naar het ziekenhuis in Leiden, waar ze haar aan de beademing leggen en in slaap houden. Ze reageert nergens meer op.

Afscheid

Omdat een levertransplantatie erg risicovol is, moet iedereen afscheid nemen van Daniëlle. Ook haar lievelingszusje Ilse, die speciaal terugkomt van haar vakantie in Zuid-Frankrijk. "Ilse legde haar hoofd op het kussen, naast dat van Daniëlle. Ze zei: 'Daan, ik ben er.' Toen deed Daniëlle even haar ogen open. Ilse zei het nog een keer, en weer opende Daniëlle haar ogen. Drie keer in totaal," vertelt Nicolette geëmotioneerd.

Die nacht is er een donorlever beschikbaar en wordt Daniëlle geopereerd. Maar tijdens de operatie zien de artsen dat haar hele lijf is aangetast door de koorts. Als ze ooit weer zal ontwaken, heeft ze geen enkele kwaliteit van leven meer.

Dood

De volgende dag geven de artsen Daniëlle extra morfine en doen ze een voor een alle knopjes van de apparatuur uit. Kort daarna ademt Daniëlle steeds langzamer. "Ik had haar linkerhand vast. Maar ze heeft niet meer in mijn hand geknepen. Ze deed niets meer. Ze ging gewoon dood."

Nicolette houdt in het ziekenhuis de hand van haar dochter vast
Nicolette houdt in het ziekenhuis de hand van haar dochter vast.

Heel lang blijft Nicolette zo zitten. Met Daniëlles hand in de hare. "Na een half uur moest ik heel nodig plassen. Maar ik wilde haar hand niet loslaten. Dan zou die namelijk koud worden en zou ik haar letterlijk moeten loslaten."

‘De wereld draait nu dus gewoon door’

Op een gegeven moment moeten Nicolette en haar man toch naar huis. "Toen ik in de hal van het ziekenhuis kwam, dacht ik: De wereld draait nu dus gewoon door. Mensen lachten. En ik liep daar en mijn kind was gewoon dood."

Onderweg in de auto horen ze een liedje van Marco Borsato: Breng me naar het water. "Dat vertelde precies wat er die dag was gebeurd. Dat ze dood zou gaan. Zo mooi. Dat liedje hebben we ook tijdens haar uitvaart gedraaid."

Knalroze kist

Daniëlle wordt gecremeerd in een knalroze kist. "Twee maanden voor haar dood had ze tijdens een uitvaart tegen mij gezegd dat zij, als ze ooit dood zou gaan, een fuchsia-kleurige kist wilde. Die kreeg ze dus."

Vrij snel na haar dochters dood, richt Nicolette een stichting op: Team Daniëlle. Daarmee geeft ze voorlichting aan scholieren, politieagenten, ouders en politici over de risico’s van xtc. "Veel mensen hebben geen flauw benul wat er in een pilletje zit. Ze denken dat het altijd goed gaat. Niet dus."

Drugs

Nicolette wist niet dat haar dochter xtc gebruikte, maar vermoedde wel iets. "Twee weken voor haar dood vroeg ik of ze weleens drugs gebruikte. Daniëlle sloeg toen keihard met haar vuist op tafel en zei: 'Doe normaal. Ik niet.’”

Nicolette denkt dat veel mensen haar wellicht naïef zullen vinden. "Maar op dat moment geloofde ik haar. Ook al gaf mijn moederinstinct iets anders aan."

‘Op dat moment geloofde ik haar’

Het werk voor de stichting biedt Nicolette veel troost. "Ik heb jongeren keuzes kunnen laten maken, waardoor ze nu mogelijk nog leven. Ik heb andere moeders, die ook een kind zijn verloren door drugs, samengebracht. Ik heb een boek geschreven over mijn verdriet, wat weer helend bleek te zijn voor anderen. Ik voel me soms net een Florence Nightingale. Ik ben er om mensen te verbinden.’

Helende reis

Behalve in haar werk voor de stichting, vindt Nicolette steun bij familie en vriendinnen. Ook steekt ze regelmatig kaarsjes aan in een kerk. In een hemel of God gelooft Nicolette niet. Waar Daniëlle is, weet ze niet. Wel heeft ze haar dochter nog een keer ontmoet na haar dood, tijdens een 'helende reis'.

"Ik werd in een soort hypnose gebracht. Ik zwom in zee en kwam bij een eiland aan. Daar stond Daniëlle. Ze was doorzichtig en zei: 'Mama, ik heb niet zo veel tijd, ik heb haast.’” Nicolette veegt een traan weg. "Dat ik haar gezien en gesproken heb, houdt me overeind."

Mijn dochter

Haar man en andere kinderen Wessel, Maaike en Ilse geven haar een reden om door te gaan. Hoe bezorgd ze ook is dat hen iets overkomt. Des te meer geniet ze van de momenten dat ze met elkaar samen zijn, en met de rest van haar (schoon)familie. "We zijn heel hecht. Vieren alle verjaardagen en feestdagen samen en gaan met elkaar op vakantie."

Toch zijn die momenten vaak ook heel dubbel. "Juist dan mis ik haar verschrikkelijk," vertelt Nicolette, die haar dochters laatste hartslag als tatoeage bij zich draagt. "Daniëlle is mijn kind en blijft mijn kind. Ik heb gewoon vier kinderen. Niet drie. Dat blijft zo. Altijd."

Bekijk de Ik mis je-uitzending waarin Nicolette en Ilse vertellen over Daniëlle hier.

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--