Interview – Esther verloor haar moeder
In april 2016 overleed de moeder van Esther Terlouw op 55-jarige leeftijd aan de gevolgen van darmkanker. Esther: “Ik mis haar vooral in de gewone, dagelijkse dingen.”
‘Nooit meer even bellen of een bakkie doen’
“Mijn moeder was een doortastende, spontane vrouw, die nog midden in het leven stond. Ze was actief en vond het heerlijk om met haar kleinkinderen op te trekken. Verder was ze ontzettend zorgzaam: als ik of mijn zusje hulp nodig hadden stond ze altijd voor ons klaar. En ook als we geen hulp nodig hadden”, glimlacht Esther, “haar gezin was haar alles.”
Dat Anja, de moeder van Esther, zo van haar gezin hield was tegelijk ook de reden waarom het moeilijk was om te accepteren dat ze zou gaan sterven. Esther: “Ze zei: ‘Ik ben het leven nog niet zat, ik heb nog genoeg te doen op dit akkertje’.”
Tijdens haar ziekte krijgt Anja twee keer een beroerte, waarvan de laatste haar fataal wordt. “Na de eerste beroerte was het al de vraag wat ze nog allemaal meekreeg”, vertelt Esther. “Het besef dat ze echt zou gaan sterven, is haar denk ik bespaard gebleven.”
“Ik kan niet meer met mijn moeder delen dat mijn dochter naar de peuterspeelzaal gaat”
Sterke band
“Toen mijn moeder net overleden was, dacht ik vooral aan haar als zieke vrouw. Ze was negen maanden ziek geweest en toen ze overleed dacht ik: het is ook goed zo. Maar nu, een jaar later, herinner ik me veel meer hoe ze echt was.”
“Ik had een hele sterke band met haar en dat mis ik nu. Ik mis mijn moeder vooral in de dagelijkse dingen, ik kan haar niet meer even bellen, niet meer even een bakkie doen. Ik heb een dochter van 2,5 jaar oud die volop in ontwikkeling is. Ik kan niet meer delen dat ze nu naar de peuterspeelzaal gaat.”
Verdriet
In de maanden na het overlijden is Esther verdrietig, maar ze vindt het ook lastig om dat verdriet een plek te geven. “Ik had veel te verwerken”, legt Esther uit. “Vanaf dat mijn moeder twee maanden ziek was, heb ik intensief voor haar gezorgd. Na haar overlijden had ik voor mijn gevoel naast mijn eigen verdriet ook de zorg voor mijn vader en zusje die hoogzwanger was. “
Met vallen en opstaan lukt het Esther inmiddels steeds beter om haar eigen verdriet ook toe te laten. “Het schrijven van gedichten helpt mij daarbij. Op die manier kan ik er woorden aan geven.”
Troost
“In de eerste periode na het overlijden van mijn moeder was ik ook weleens boos, ik had vragen aan God. Waarom moest mijn moeder sterven? En waarom zo jong?
Rond Kerst was er een preek in de kerk die mij raakte. Het ging over dat we mogen knielen voor Jezus en toen drong tot mij door: ik kan wel boos zijn op God, maar zonder Jezus was mijn moeder echt dood. “
“Mijn moeder mag in de hemel zijn”
“Door Jezus is dood niet dood. Ik geloof dat ze nu bij God mag zijn. Na alle worstelingen, heeft mij dat veel kracht gegeven. Mijn moeder mag in de hemel zijn. Dat neemt het gemis en het verdriet niet weg, maar het vergroot wel de troost.”
‘Gebed voor mijn kinderen’
“Mijn moeder praatte niet zo veel over haar geloof, maar toen ze wist dat ze ging sterven heeft ze met mijn vader over haar begrafenis gepraat. Ze wilde graag dat het lied ‘Gebed voor mijn kinderen’ van Remco Hakkert voor mij en mijn zusje gedraaid werd.
Vooral uit de zin: ‘Ik vraag u niet mijn kinderen elk verdriet te sparen, maar wees Gij wel hun troost, als ze eenzaam zijn en bang’ heb ik enorm veel kracht gehaald. Het was mijn moeders gebed voor mij en ik geloof dat ze steeds nog bidt voor mij en mijn dochter. Dat is allermooiste wat je voor kind kan doen.”
Luister hieronder naar het lied ‘Gebed voor mijn kinderen’ van Remco Hakkert.
Gedicht
Lees hier het gedicht ‘Nooit meer kind zijn’ van Esther.
