Gerlinda’s dochtertje overleed een paar weken na de geboorte

Wanneer Jasmijn is geboren, valt het op dat ze niet gelijk mooi roze wordt, maar dat duurt bij de meeste baby’s even. Bij vader Aalt op de borst klinkt haar ademhaling als kreuntjes. ‘Jasmijns saturatie is niet kritiek, maar ook niet heel goed’, vertelt Gerlinda in een interview met Eva. Ze blijft zich afvragen of het wel klopt, dus wordt de kinderarts erbij geroepen voor onderzoek.

Onzekerheid

Als Gerlinda na twee uur naar de kinderafdeling wordt gereden, schrikt ze enorm. ‘Jasmijn lag aan een heleboel kabeltjes in de couveuse.’ In paniek roept Gerlinda: ‘Het komt toch wel goed?’

Jasmijn wordt naar een meer gespecialiseerde afdeling verplaatst. Ineens ligt ze aan de beademing en krijgt ze morfine en slaapmedicatie. De dochter van Gerlinda, Emmely, komt op bezoek, maar mag haar zusje niet zien in verband met het coronavirus.

Gerlinda wordt een paar dagen later uit het ziekenhuis ontslagen, ze voelt zich verscheurd. ‘Elke keer als we in het ziekenhuis kwamen, voelde die gang naar haar kamertje zo ontzettend lang.’

‘Ik moest mijn oudste dochter vertellen dat haar zusje doodging, dat was het heftigste dat ik ooit heb gedaan’

Op een avond wordt Gerlinda gebeld door het ziekenhuis. ‘Jasmijn had zelf de beademing losgetrokken, maar het ging eigenlijk best goed. De slaapmedicatie en morfine werden afgebouwd. Na een dag werd ze zo benauwd, dat alles weer werd aangesloten. Weer werd Jasmijn onderzocht, maar ze konden niets vinden. Daarom werd er een DNA-onderzoek opgestart. Al die onzekerheid was slopend.’

‘Elke dag ging het een klein beetje beter’, blikt Gerlinda terug. Totdat blijkt dat Jasmijn een zeldzame erfelijke longziekte heeft, een longziekte die Gerlinda en haar partner beide dragen. Haar levensverwachting is volgens de artsen vier tot acht weken.

Alles stort in

‘Ik moest mijn oudste dochter vertellen dat haar zusje doodging, dat was het heftigste dat ik ooit heb gedaan.’ Het voelt voor Gerlinda alsof alles instort. Ze vertelt aan Emmely dat Jasmijn haar best doet, maar dat het niet lukt om goed adem te halen. ‘Oh, maar dan gaat ze dood,’ is haar eerste reactie. Gerlinda: ‘Na een half uur spelen barstte ze in tranen uit en raakte in paniek. Ineens leek het tot haar door te dringen.’

‘Elke keer als we in het ziekenhuis kwamen, voelde die gang naar haar kamertje zo ontzettend lang’

Herinneringen vastleggen

Via stichting Still komt Marjan Laban foto’s maken van het gezin. Met heel veel toewijding fotografeert Marjan stilgeboren baby’s en pasgeboren baby’s in de armen van hun mama, papa, broer of zus. ‘Er ligt nog een taboe op dit soort fotografie rondom de dood maar het helpt zo bij rouw’, vertelt Marjan.

Zo fotografeert Marjan bijvoorbeeld ook het kindje van haar nichtje Deborah, die zestien weken te vroeg wordt geboren. ‘Die tastbare herinneringen zijn goud waard,’ vertelt Deborah.

Tekst gaat door onder de foto.

Jasmijn haar ademhaling wordt steeds zwakker, maar haar hartje klopt nog lang door. ‘Ze was zo aan het vechten.’ Gerlinda spreekt Jasmijn toe: ‘Als het echt niet meer lukt, dan mag je gaan.’ Jasmijn ligt op de borst van Aalt en Gerlinda houdt haar handjes vast wanneer Jasmijn haar laatste adem uitblaast. ‘Het was het meest intieme moment dat je mee kunt maken.’

Doorleven

Gerlinda wil met haar verhaal een taboe doorbreken. ‘Jasmijn is geboren, Emmely is een grote zus geworden, wij zijn opnieuw ouders geworden. Het feit dat Jasmijn is overleden, verandert daar niets aan. Met de dood van Jasmijn hebben we een deel van onszelf en van onze toekomst verloren. Hoe ik denk, hoe ik slaap, hoe ik ademhaal: sinds Jasmijn dood is, voelt het allemaal anders. Ondanks de pijn en het verdriet, verdient Emmely dat we ook weer ‘gewoon’ doorleven.

Ik begrijp niet waarom God dit heeft toegelaten, maar ergens geeft het me rust dat Jasmijn nooit uit Zijn vaderhand zal vallen. Wij missen haar heel erg, maar heeft het nu beter dan wij ons ooit voor kunnen stellen.’

Fotografie: Marjan Laban