Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Dat mensen je trouw blijven, is het allerbelangrijkste’

26 augustus 2020 · Leestijd 7 min

Misschien heb je het wel eens meegemaakt: iemand om wie je veel geeft verliest zijn of haar partner en blijft alleen achter met de kinderen. Hoe kan je deze ouder dan het beste helpen? Wat moet je juist wel doen of zeggen, en wat liever niet? Twee ervaringsdeskundigen, Ik mis je-bloggers Esther en Charlotte, geven tips.

Niet vragen, maar doen

Charlotte (34) verloor in de zomer van 2019 haar man Koos na een lang ziekbed. In haar blogs vertelt ze hoe ze samen met haar zoons van 11, 9 en 7 verder probeert te leven. Esther (40) is nu zeven jaar weduwe. Sinds het overlijden van haar man Dennis als gevolg van kanker, zorgt ze alleen voor Stijn (10) en Isa (14).

Hoewel hun situatie verschillend is, zijn ze eensgezind over wat de beste hulp voor alleenstaande ouders is: ‘Niet vragen, maar doen.’ Charlotte: ‘Mijn allesoverheersende gedachte na het overlijden van Koos was: ‘Ik weet het niet. Als mensen vroegen wat ze voor mij konden doen, zei ik altijd: “Ik weet het niet.”

‘Elke woensdag aten we pasta van Roos’

Juist daarom vond en vindt Charlotte het zo fijn als mensen het initiatief nemen zelf iets te bedenken, zonder dat zij daarom vraagt. Vooral praktische dingen. “We halen straks de hond op en gaan een eindje met hem wandelen”, bijvoorbeeld. Of: “We komen zo langs om de kinderen mee te nemen. Die kunnen dan bij ons thuis spelen.” Charlotte: ‘Dat vind ik zo fijn, want dan is het even stil in huis. Daardoor kun je rouwen. En dat is zo belangrijk als je je partner verliest.’

Charlotte was ook erg dankbaar voor het aanbod van vrienden om elke week voor haar te koken. Een vriendin begon daar al mee toen Koos nog leefde; de ander na Koos’ overlijden. ‘Elke woensdag aten we pasta van Roos, elke donderdag lasagne van Elisa.’

Voorlezen

Uiteindelijk hebben de vrienden dat bijna een jaar gedaan. Charlotte is er nog verbaasd over. ‘Dat iemand zich erop toelegt om elke woensdag om zes uur eten bij ons te brengen. Dat vind ik erg te waarderen.’

Of de vriendin die voorstelde om Charlotte elke maand een stukje voor te lezen uit de Bijbel. ‘Zij koos telkens een stukje uit. En dan praatten we daarover en over andere dingen uit ons leven. Dat was echt heel mooi.’

Pan kippensoep

Ook Esther weet hoe belangrijk het is als mensen zelf initiatief nemen iets te doen voor nabestaanden. ‘Een weekeinde op de kinderen passen. Of die pan kippensoep brengen. En dan niet zelf blijven eten, want dan voel ik me weer verplicht om het gezellig te maken. Terwijl ik gewoon op de bank wil eten in mijn pyjamabroek.’

In de praktijk was het voor Esther best moeilijk hulp aan te nemen. ‘Wel vier of vijf avonden per week kwamen vriendinnen bij me op bezoek om wijn te drinken en te kletsen. Maar dat kostte best veel energie en deed ik meer voor hen dan voor mezelf.’

‘Ik durfde niet om hulp te vragen’

Ook vroegen mensen vaak aan Esther of ze iets voor haar konden doen. Maar dat aanbod sloeg ze meestal af. ‘Omdat ik me schuldig voelde, want die vrienden hadden zelf ook al genoeg te doen’. Terwijl Esther eigenlijk stond te springen om steun. ‘Maar ik durfde daar niet om te vragen. Ik zag eruit alsof ik alles wel aankon. Maar dat was niet zo.’

Haar advies is dan ook om juist bij nabestaanden die ‘sterk’ ogen, door te vragen hoe het echt met die persoon gaat. Om door dat schild heen te breken. ‘Wat ik eigenlijk nodig had, was iemand die zei: “Ik kom je tuin doen”. Of: “Ga jij maar even lekker wandelen op het strand, dan maak ik ondertussen jouw huis schoon”. Of iemand die de kinderen een dagje meeneemt naar de dierentuin.”

Kleine dingen

Vooral Esthers ouders begrijpen goed hoe ze hun dochter kunnen helpen. Sinds Dennis’ dood zorgen zij elke dinsdag voor de kinderen en een keer per maand een heel weekeinde. ‘Zodat ik dan iets voor mezelf kan doen.’

Esther kreeg de afgelopen jaren daarnaast ook op een andere manier steun, in de vorm van kaartjes, bosje bloemen of appjes. ‘Mensen denken vaak te groot, terwijl het in zulke kleine dingen zit, zoals een briefje.’

‘Dan krijg ik het gevoel dat ik ertoe doe’

Ook Charlotte waardeert dit soort kleine attenties enorm. ‘Zoals een appje: “Ik denk aan je”, met een hartje erbij. Dat geeft houvast. Dan krijg ik het gevoel dat ik ertoe doe. Dat ik leef. Dat is heel waardevol.’

Praten met iemand vinden de vrouwen eveneens plezierig, zolang die ander maar energie geeft, in plaats van energie kost. ‘Soms is het heerlijk als iemand vertelt wat hij of zij heeft meegemaakt. Daar kan je dan een beetje op inhaken. Plus je wordt eraan herinnerd dat het leven doorgaat, dat er meer is dan alleen rouw’, zegt Charlotte.

‘Het gaat erom dat zijn naam in de mond wordt genomen’

Tijdens zo’n gesprek vinden Charlotte en Esther het meestal fijn om herinneringen aan hun man op te halen. ‘Dat hoeft echt niet de hele tijd’, zegt Charlotte, ‘maar het doet me wel heel goed. Laatst bouwden we een zandkasteel en toen vroeg ik aan de kinderen of ze nog wisten dat Koos een toren van zand had gemaakt met schelpen erop. Het gaat erom dat zijn naam in de mond wordt genomen.’

Natuurlijk hebben Esther en Charlotte ook ervaren welke hulp ze minder prettig vinden. Charlotte: ‘Iemand die in een appje vraagt hoe het met mij gaat. Dat is heel lief, maar ik moet dan weer iets met die vraag. Terwijl mijn hoofd al zo vol zit.’

Stil

Wat evenmin goed werkt, is zeggen: “Bel maar als we iets voor je kunnen doen”. Charlotte: ‘Een open vraag voor eventuele hulp is lastig, want dat voelt al snel teveel. Ik kan het zelf ook wel doen. Wat mijn ouders wel eens doen, vind ik fijner. Die appen gewoon dat ze komende zaterdag een van mijn zoons naar voetbal brengen. Punt.’

Het meeste waarderen Charlotte en Esther dat mensen hen trouw blijven. ‘Die eerste weken na het overlijden van Dennis was er genoeg aanloop. Maar op een gegeven moment is het stil en pakt iedereen de draad van zijn leven weer op. Maar ons leven stond nog steeds stil’, zegt Esther.

Geven zonder iets terug te verwachten

Charlotte: ‘Dat mensen het volhielden en volhouden om naar mij uit te reiken, ook al reageer ik wel eens kortaf, ben ik niet altijd de vriendelijkste en heb ik soms zo weinig te geven. De energie die ik nog heb, gaat naar de kinderen. Terwijl relaties draaien om geven en nemen. Dus mensen die echt kunnen geven zonder iets terug te verwachten van mij, zelfs geen dankjewel, dat zijn echte toppers!’

Esther heeft wat dat betreft grote lof voor haar ouders, die er altijd voor haar waren en zijn.‘En verder red ik me wel. Ook al is het op mijn tandvlees’. Sinds Esther een nieuwe vriend heeft, hoeft ze in elk geval niet meer zelf alle ballen in de lucht te houden. ‘Rob neemt er nu soms eentje van me over. Zo repareerde hij laatst Stijns fiets. Of hij zet een kopje koffie voor me. Dat is zo lekker.’

Onverwacht kadootje

En onlangs was er nog een onverwacht kadootje. ‘De ex van Rob bood spontaan aan om een avond voor mijn kinderen te zorgen, zodat ik even alleen kon zijn met Rob. Dat iemand dat voor je doet, is zo fijn!’

Top 5 do’s:

*Niet vragen, maar doen

Breng die pan kippensoep, neem de kinderen mee, laat de hond uit, maai het gras

*Laat weten dat je aan de persoon denkt

Stuur een kaartje, briefje, appje, bosje bloemen

*Houd vol en kijk achter het ‘sterke schild’

Haak niet af, blijf contact houden en hulp geven, vraag door als iemand zegt dat het niet hoeft.

*Bied troost

Op de sterfdag of verjaardag van de overleden, maar juist ook de dagen eraan voorafgaand

*Blijf de naam van de overledene noemen

Bijvoorbeeld door herinneringen op te halen

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--