Brief | Lieve pap, wie moet ik nu bellen voor goed advies?

Brief van Esther aan haar vader

Lieve pap,

Het fluitje van de conducteur klinkt, de deuren gaan dicht en de trein begint te rijden. Het is nu kwart over negen ’s avonds en ik ben op dit moment onderweg naar Den Haag voor een verjaardag. Om mij heen zitten allemaal mensen die met elkaar de dag bespreken, een tijdschrift lezen of op hun mobiel zitten. Allemaal bezig met hun eigen ding. Alsof alles normaal is.

En ik?

En ik? Ik zit hier deze brief te schrijven aan jou papa. Mijn lieve vader die op 14 augustus 2016 is overleden op de camping in Frankrijk. Zouden de mensen dit door hebben? Of denken ze dat ik gewoon een student ben die nu bezig is met een verslag? Als je mij nu iets zou kunnen influisteren dan zou je zeggen dat ik me daar niet zo druk om zou moeten maken. En eigenlijk heb je daar ook wel gelijk in.

Waarom ik mij zo voel

Maar weet je pap, het voelt zo raar. Terwijl ik zo in de trein zit, het donkere Nederland voorbij flitst en de meisjes achter mij het hebben over de nieuwste snapchat-filter, voelt het voor mij ook bijna als normaal. Voordat jij me nu gaat vertellen dat raar en gewoon eigenlijk niet samen kunnen gaan, zal ik je uitleggen waarom ik mij zo voel.

Het is nu 6,5 maand geleden dat ik ’s ochtends vroeg door mama wakker werd gebeld met het bericht dat het niet goed ging met jou. Dat telefoontje maakte alles anders. Niet alleen voor mij, maar ook voor mama, Corné, Sophie, Judith en alle lieve mensen om ons heen. Plotseling was jij er niet meer. De 2 weken die volgden waren heel raar. Het ene moment konden we heel erg met elkaar lachen om een mooie herinnering en daarna waren wij allemaal intens verdrietig.
Soms wist ik me geen raad met al die emoties die opeens op mij af kwamen. Hoe kunnen verdriet en blijdschap nou zo dicht naast elkaar staan? Ik herinner deze 2 weken als hele verdrietige weken, maar ook als een tijd waarin ik, en wij allemaal, heel erg veel steun hebben gevonden bij de mensen om ons heen.

We moesten je laten gaan

En toen kwam het moment dat wij met z’n vijven als laatste bij jouw graf stonden. We moesten je laten gaan. Daar weglopen is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Ik wilde zo graag bij je blijven. Want op het moment dat wij daar wegliepen, ging het leven weer verder. En ik wilde niet verder.

Elke stap die ik zette, was een stap verder van het laatste moment met jou.
Elke stap die ik zette, was een stap verder van onze ritjes samen in de auto naar Nijmegen.
Elke stap die ik zette, was een stap verder van onze lachbuien om mama’s versprekingen
Elke stap die ik zette, was een stap verder van alle goedbedoelde adviezen die je mij gaf.
Elke stap die ik zette, was een stap verder van onze discussie over deze adviezen.
Elke stap die ik zette, was een stap verder zonder jou.

De eerste weken

De eerst weken voelde alles nog zo onwennig en nieuw. Na 2 weken weer gestudeerd te hebben, besloot ik om toch pas volgend jaar weer verder te gaan. Ik vond het zo moeilijk om hier een definitieve beslissing over te maken. Ik weet nog dat ik op het punt stond om jou te bellen voor advies, toen ik mij bedacht dat dat niet meer kon. Dat deed pijn. Wie moest ik nu bellen voor een goed advies?

Het doet nog zoveel pijn

Maar langzamerhand, na de eerste weken, begon ik steeds meer een draai te vinden in deze nieuwe situatie. Ik kreeg minder spontane huilbuien, kon weer de slappe lach hebben en het missen van een trein voelde opeens weer als het ergste wat mij op dat moment kon overkomen. Nu is het maart 2017 en ik raak eraan gewend. Ik pak niet meer mijn telefoon om jou te bellen. Ik lach met Corné om mama’s versprekingen en ik pak nu de trein naar Nijmegen. En nu ik hier zo in de trein zit, voelt het heel normaal om naar jou te schrijven. Alsof ik het al jaren doe. En dat voelt raar. Dat het lijkt alsof ik er al helemaal aan gewend ben en nu weer verder ga met mijn leven. Terwijl het tegelijkertijd ook nog steeds zoveel pijn doet, elke dag weer.

Elke stap was met jou

Een gekke combinatie waar ik keer op keer weer mijn weg in probeer te vinden. En lieve pap, toen ik wegliep bij het graf had ik het fout. Elke stap die ik zette, was geen stap verder zonder jou. Nee pap, elke stap die ik vanaf toen zette, is een stap geweest met jou. Misschien niet op de manier zoals ik gewild had, maar je bent er nog steeds.

Pap, ik hou van je.

Dikke knuffel,
Esther

• Esther Brouwer is in april 2017 te gast geweest in de Ik mis je uitzending om te vertellen over haar vader. Op Facebook heeft de familie van Esther een memoriam-page aangemaakt.