Column Wenka | Ze wilde spreken over de af­scheids­dienst, voordat het niet meer kan.

Loslaten

Het begon als een gewone woensdag, totdat ik tussen de middag een berichtje in mijn mailbox vond. Een paar heel korte zinnetjes waren het maar. Zinnen die je eigenlijk niet wilt schrijven. Een boodschap die je niet wilt delen en een vraag die je niet wilt stellen.

Toch stonden ze daar, die letters, woorden en zinnen. Het was tussen twee afspraken door dat ik ze las, nietsvermoedend, maar onafwendbaar: ze wilde me graag spreken over de afscheidsdienst, voordat het straks niet meer kan.

Geen hoop op beterschap

Diezelfde avond bel ik bij hen aan. Een grote man doet open. Vriendelijk gezicht, zorgelijke blik en verdrietige trekken. Een klein hondje doet enthousiast z’n best zo hoog mogelijk te springen. Opgewonden en luid keffend probeert hij m’n aandacht te trekken. Na een aai over z’n bol, dribbelt hij stilletjes voor ons uit de woonkamer in. Rustig gaat het kleine beestje zitten, vlak voor het bed van z’n vrouwtje.

Ziek is ze, ongeneselijk ziek. Hoop op beterschap is er al lang niet meer. Haar levenseinde is in zicht. Ze voelt het, weet het, sterker nog, ze kijkt er naar uit. Ze weet dat ze een goede ruil gaat maken. Alleen haar man en kinderen, om díe los te moeten laten, wat een strijd, wat een opgave…

Herinneringen ophalen

Ze wilde me graag nog spreken, voordat het straks niet meer kan. Weten wie ik ben, een gevoel hebben bij wie haar verhaal gaat vertellen. Al na een half woord zegt ze dat het goed is, dat ze dat álle vertrouwen in mij heeft. Verwonderd roer ik in m’n thee, geraakt dat ze me dit toevertrouwt.

Samen praten we over de afscheidsdienst, over wat wel en wat niet. Manlief en beide dochters halen herinneringen op aan vroeger, aan vakanties, dagjes weg, de kerstdiners, hun eigen zaak.

In alles klinkt de gezelligheid van thuis en de liefde van hun vrouw en moeder door. Met een glimlach op haar lieve gezicht hoort zij het vanonder de dekens allemaal aan. Een traan vindt zomaar z’n weg over haar ingevallen wangen. Haar man, haar kinderen, haar trots. Hen loslaten doet haar zó’n zeer.

Muziek met een boodschap

Met veel plezier luisterde ze altijd naar Nederland Zingt. Ze genoot van de teksten, de boodschap, de muziek, de liederen. Voor haar afscheid heeft ze de mooiste uitgekozen, vertelt ze me. Liederen van hoop, van uitzien, van verwachting. Liederen die haar hart raken, haar moed geven en troost bieden. Eén ervan heeft ze speciaal uitgezocht voor haar kinderen en kleinkinderen:

Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen.
Houdt Gíj ze vast, als ik ze los moet laten
en laat ze nooit van U vervreemden,
nooit, hun hele leven lang.

Acht dagen later, op de dag van de uitvaart, klinken deze gezongen woorden in een volle aula. Het gebed van hun moeder vult niet alleen de ruimte, maar ook de harten van hen die haar lief en dierbaar waren.

Wenka Von Meijenfeldt                                                                      

Lied | Gebed voor mijn kinderen