Fotoblog | Hoe dichterbij het afscheid, hoe waardevoller de herinnering

‘Wat een poespas!’

Het allereerste gezin waarbij ik herinneringen (een fotoshoot, red.) mocht maken tijdens een ziekteperiode, maakte zoveel indruk op mij dat ik vanaf die tijd wist welke kant ik op wilde met mijn fotografie. Deze vader wilde eigenlijk zelf helemaal niet op de foto. ‘Wat een poespas!’ zei hij. Maar voor zijn familie was het heel belangrijk om straks, als hij er niet meer zou zijn, nog herinneringen te hebben. Rondom het huis hebben we foto’s gemaakt en nadien was ik nog aanwezig bij hun trouwdag.

Toen ik met de eerste foto’s bij hen thuis kwam, wilde hij zich zelf helemaal niet zien. Hij keek heel even naar het beeldscherm en zei: ‘Wat ben ik toch dik geworden’ (maar dan in het plat Achterhoeks). Hij was natuurlijk erg veranderd door de vele operaties, kuren en medicatie. Ik weet het aantal maanden en weken niet meer exact, maar een periode later kwam de vraag of ik drie foto’s wilde laten afdrukken op linnen. Deze wilde hij graag op zijn kamer hangen in het hospice waar hij inmiddels verbleef. Ik heb ze persoonlijk gebracht en samen met zijn vrouw hebben we deze drie doeken een mooi plekje gegeven. Voor mijzelf had ik eigenlijk al afscheid genomen van hem, totdat ik naar huis ging en hij me vroeg: ‘Je komt toch nog wel een keertje?’

Herinnering

Dat heb ik gedaan. Je zag steeds veranderingen in zijn palliatieve fases. Van ontkenning naar acceptatie. Het was bijzonder dit te mogen volgen. Drie dagen na mijn laatste bezoek overleed hij. Ik was net de slingers aan het op hangen voor de verjaardag van mijn zoontje toen ik gebeld werd. Samen hebben we een mooie herinnering gemaakt die tijdens zijn afscheid getoond werd. Toen ik in de zaal zat en de foto’s zag die we samen gemaakt hadden, deed dat wel iets met me. Zo’n foto is geen momentopname, achter elke herinnering zit een verhaal.