Blog Patricia | Het verdriet laat zich niet wegsturen

‘Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt’. Dit citaat van John Lennon ben ik ooit ergens tegengekomen en sindsdien is het me altijd bij gebleven. Als iets laat zien hoe waar dat is, is het wel de rouw om een groot verlies.

Zwaar en grauw

Ik verheug me op een weekend weg. De afgelopen weken voelden zwaar en grauw. Ik heb behoefte aan wat licht en om even weg te komen onder de deken van verdriet. De vorige keer hebben een paar dagen weg mij goed gedaan. Het was fijn en er was plezier. Dus stap ik met goede moed opnieuw naast mijn vriend in de auto, op weg naar een mooi bosgebied.

Ik ben verdrietig en moe. Maar straks, verder van huis, zal ik me vast wat beter gaan voelen. Geforceerd vrolijk rijd ik de straat uit.

We zijn inmiddels ruim een uur onderweg en er is nog niks veranderd. We zitten zwijgend naast elkaar en mijn vriend vraagt hoe het gaat. Ik voel me betrapt en probeer te glimlachen. ‘Ik voel me prima’.

Aan zijn reactie kan ik zien dat hij me niet gelooft, maar we laten het voor nu. Nog een kwartiertje rijden en we zijn er.

De hotelkamer is mooi ingericht en in de omgeving zijn prachtige wandelroutes te vinden. Toch kruip ik het liefst in bed. De somberheid, de moeheid en het verdriet, ik heb het gewoon meegenomen naar hier. Ik ben niet de gezellige partner die ik dit weekend zo graag wilde zijn en voel me tekort schieten.

Zonder woorden

Wanneer we even later samen wandelen, ben ik er niet echt met mijn hoofd bij. Alles wat ik zie en hoor doet me denken aan Mikki. Ik kom niet los van mijn verdriet, maar wil dat niet laten merken. Dit weekend ‘moet’ gezellig zijn. Maar hoe meer tranen ik wegduw, hoe meer ik haar mis.

Mijn vriend kijkt bezorgd en vraagt voor de zoveelste keer of het wel gaat. Ik voel irritatie opkomen en reageer kortaf. Zonder woorden lopen we verder. Ik voel me ellendig en schuldig, omdat het niet lukt te zijn zoals ik mezelf had voorgenomen.

Aan het eind van de middag gaan we wat eten in het hotel. Stil zitten we tegenover elkaar. Dan komt het hoge woord het eruit. Ik heb het niet naar mijn zin en mis Mikki. Mijn vriend slaat zijn ogen neer en ik zie voor het eerst dit weekend zijn verdriet. Hij mist haar ook.

Nu we eindelijk kunnen praten over ons gemis, is er ook weer ruimte ontstaan voor leuke herinneringen. Hoe hij samen met Mikki de eendjes brood ging voeren en hoe hard ze moest lachen om hoe bang ik was voor de gakkende nijlganzen bij de sloot.

De druk van ‘gezellig moeten doen’ is weg. Niet in het plezier, maar juist in het delen van verdriet raken we weer verbonden met elkaar en komt Mikki dichterbij.

De volgende ochtend op de terugweg naar huis, denk ik met een glimlach aan de twee gekke nijlganzen en de schaterlach van Mikki. Ik draag nog steeds de deken van verdriet, maar die voelt nu toch een stukje lichter, want het mocht er zijn..