Blog Eva | Thee drinken op de begraafplaats

Begraafplaats

Ik loop over de begraafplaats, samen met mijn man. De herfst heeft zijn intrede gedaan. De bomen zijn hun blaadjes verloren. Hoewel het zonnetje schijnt, is het toch koud buiten. Twee dagen geleden hebben wij te horen gekregen dat Joël niet meer beter wordt.

Op dit moment ligt hij op de bank bij ons thuis een filmpje te kijken. Maar mijn man en ik hebben in alle hectiek even een momentje nodig om samen te praten over het naderende overlijden van Joël, zonder dat hij ons kan horen. Op de begraafplaats zoeken wij nu een plekje waar hij straks begraven wordt.

‘We zien hele kleine grafjes met windmolentjes, kaarsjes en tekeningen’

Samen lopen we naar het deel van de begraafplaats waar het bordje ‘kinderveld’ bij staat. We zien hele kleine grafjes met windmolentjes, kaarsjes en tekeningen. Terwijl we alles in ons opnemen, valt ons een mooi monumentje op. ‘Hannah Deborah’ staat er op, met daarboven de tekst ‘Onze kostbare parel, veilig geborgen in Gods vaderhand.’

De zon schijnt op het nog lege plekje naast Hannahs grafje en er tegenover staat een houten bankje. De combinatie van deze mooie tekst, de zon en dat bankje maakt dat we dit plekje aanmerken als ‘mooiste’. Hoewel, ‘mooiste’? Kan je dat zo noemen? Eigenlijk is er niets moois aan een begraafplaats. Maar als het dan toch moet, dan maar hier.

Kaarsjes

We lopen snel weer terug naar Joël, om geen seconde meer van zijn zijde te wijken. Een ruime week later overlijdt hij. Drie dagen daarna is het wereldlichtjesdag. Op 8 december 2019. Dan steken mensen over de hele wereld kaarsjes aan voor te vroeg overleden kinderen. Mijn man en ik gaan naar de herdenking op de begraafplaats om nog één keer te kijken of dit nog steeds het plekje is waar we Joël straks willen begraven.

Voor Hannahs grafje staan twee mensen. Ik vraag of zij de ouders zijn van Hannah en dat blijkt zo te zijn. Twijfelend vertellen wij over Joël. Ik heb namelijk geen idee of die mensen op ons zitten te wachten. Zij hebben immers hun eigen verhaal, hun eigen verdriet.

Hechte vriendschap

We vertellen dat wij van plan zijn om Joëls lichaampje daar, naast Hannah, te begraven. De moeder van Hannah geeft mij direct een dikke knuffel en we wisselen telefoonnummers uit; het begin van een hechte vriendschap. Het gemis van een kindje is iets dat je enkel kunt begrijpen als je daadwerkelijk een kindje bent verloren. Praten met iemand die dat diepe verdriet kent, is fijn.

‘Goedemorgen, tijd voor een korte theedate op de begraafplaats?’

Inmiddels is het zomer en warm buiten. De corona-maatregelen zorgen ervoor dat we weinig anders kunnen ondernemen dan boodschappen doen of een flinke wandeling maken. Ik pak mijn telefoon en stuur Hannah’s mama een berichtje: Goedemorgen, tijd voor een korte theedate op de begraafplaats? Binnen tien minuten krijg ik antwoord: Jazeker. Ik ben er tussen kwart over 10 en half 11.

Gerbera’s

Ik zet de waterkoker aan, giet het hete water in de thermosfles en doe deze in de fietstas. Mijn meisje Anne til ik in het voorzitje en samen fietsen we weg. Ik heb nog genoeg tijd om verse bloemetjes te halen. Gerbera’s. Roze voor Hannah en alles, behalve roze, voor Joël. Hij vond dat de mooiste bloemen – na madeliefjes natuurlijk. En ook op Hannah’s monumentje staat een soortgelijk bloemetje. Gerbera’s zijn dan ook regelmatig op de grafjes van onze kinderen te vinden.

Als ik bij de begraafplaats aankom, staat mijn vriendin al op ons te wachten. We bekijken samen de andere monumentjes op dit kinderveldje en zien dat er veel is veranderd. Nieuwe bloemetjes, mooie foto’s en ander speelgoed.

Bezinning

We gaan zitten op dat fijne houten bankje voor de grafjes van onze kindjes. Terwijl mijn dochter met de brandweerauto op Joëls monumentje speelt, drinken we thee. We praten over van alles: onze andere kinderen, school, werk, het nieuws.

We zijn niet triest vandaag, geen tranen. Hoewel dat op andere dagen best wel zo kan zijn, hoor. Maar nu drinken we gewoon samen een kopje thee op de begraafplaats, bij onze kindjes. Een momentje van bezinning en ruimte voor missen. Maar ook ruimte voor leven en verbondenheid.

‘Theedrinken op de begraafplaats? Ja graag!’

Zou je me vroeger hebben verteld dat ik ging theeleuten op een begraafplaats, dan had ik je waarschijnlijk vol ongeloof aangekeken en er vast iets van gevonden. Maar nu: theedrinken op de begraafplaats? Ja graag!