Blog Everline | Terug naar de plek waar alles zo ongelofelijk misging

Witte jassen

Even ben ik weer terug op die dag… De ambulance rijdt de parkeerplaats van het ziekenhuis binnen. Niet rustig en beheerst, maar met piepende banden. De broeder achterin heeft de deur al open voor we goed en wel stil staan. De chauffeur springt eruit en helpt hem om Floris in zijn maxicosi op een brancard het ziekenhuis binnen te brengen. Ik ren er verdwaasd achteraan. Als we op de spoedeisende hulp komen, staat de hele ruimte vol witte jassen…

Hand in hand lopen we het ziekenhuis binnen via de hoofdingang. We zoeken op de borden naar de juiste route. Samen wandelen we naar de afdeling en melden we ons aan. In de wachtkamer hoeven we slechts een paar minuutjes te wachten tot een dokter in een witte jas ons binnenroept…

Weet je nog…

Hetzelfde ziekenhuis. Een totaal ander verhaal.

De komende maanden zullen we regelmatig terug gaan naar de plek waar voor ons en voor kleine Floris alles zo ongelofelijk mis ging. We hebben ervoor gekozen om juist naar dít ziekenhuis terug te gaan voor de begeleiding van mijn tweede zwangerschap. We hebben ervoor gekozen om juist hier te willen zijn als de weeën beginnen en de bevalling zich aandient.

Het contrast tussen de twee bezoeken is groot; we voelen met iedere stap die we zetten dat hier in dit ziekenhuis een geschiedenis ligt. Als we langs de afdeling radiologie komen, kijken we elkaar even kort aan. Onze blik zegt: weet je nog… Maar ditmaal wandelen we rustig naar de afdeling Verloskunde. We nemen plaats in de wachtkamer; er is deze keer geen enkele reden om haast te maken. De artsen die we spreken zijn vriendelijk, betrokken en bovenal menselijk. En dat is precies waarom we juist hier weer willen zijn.

Terug

Het verhaal dat hier van ons ligt is niet mooi. Ons kind ging hier ‘zomaar’ dood, terwijl hij een dag eerder nog vrolijk en gezond was. De artsen hebben hem niet kunnen redden. Ze hebben 16 uur lang volledig in het duister getast over wat er met hem was. Ze hebben van alles gedaan en van alles geprobeerd. Tot er na de operatie die alles overheersende conclusie overbleef: Floris gaat dood.

In dit ziekenhuis hebben ze onze Floris niet kunnen redden, maar met dankbaarheid in mijn hart denk ik terug aan al hun inspanningen. Zie ik de zuster de infusen langs Floris’ bedje schikken, zie ik haar zijn wondjes verzorgen en hoor ik haar zachte, lieve woorden die ze tegen Floris spreekt.

Wij willen hier zijn

Ik zie haar ook achter de arts de familiekamer binnenlopen als hij ons het slechte nieuws komt brengen. Ik voel haar handen die mij tegenhouden als ik worstel om bij mijn kind te komen. Haar handen zijn niet kil en zakelijk; ik voel de pijn die ze voor mij voelt. Even later zie ik dezelfde zuster die Floris in onze armen legt. Die stil en zonder iets te zeggen de apparaten tot stilte maant. Ik voel hoe ze aanwezig is bij dit hartverscheurende, diep ellendige moment in ons leven. Maar ik voel ook hoe ze haar best doet om er niet teveel te zijn. Als laatste zie ik hoe ze huilend de artsenkamer uitloopt. Het maakt dat wij ons gekend voelen, dat wij voelen dat Floris voor haar niet het zoveelste jongetje is geweest dat het helaas niet heeft gered. Zijn dood raakt haar. Onze pijn, ons verdriet en de harde realiteit die met zijn sterven ons leven is binnen geknald gaat niet aan haar voorbij.

En met haar is het hele team geraakt. De artsen, de assistenten en de verpleegkundigen die Floris hebben verzorgd en die zo ongelofelijk hard geknokt hebben om hem te redden; ze blijken naast professionals ook mensen te zijn. Dat ze het durven dat te laten merken, maakt dat wij ons gezien voelen. Onze pijn, onze vertwijfeling en onze vragen: het mag hier allemaal zijn. Wij mogen hier zijn. En dat maakt dat we nu, een jaar later, juist voor dit ziekenhuis kiezen. Wij willen hier zijn. Omdat we in alles voelen dat hier naast kennis en kunde ook de menselijkheid ligt die we nodig hebben.