Tattoo | 'Alsof we het einde voelden aankomen'

Als Natasja’s vriendin Talitha zich al langere tijd niet lekker voelt, belandt ze na verschillende kuren en medicatie in het ziekenhuis. Na een scan volgt afschuwelijk nieuws: Talitha heeft longkanker. “Twee dagen later zouden ze onderzoeken of het was uitgezaaid,” zegt Natasja. “Maar die dag heeft ze niet gehaald.” 

De avond voor Talitha overlijdt, is Natasja bij haar op de longafdeling. “‘Natas, zorg ervoor dat we nog even een sigaretje kunnen doen samen,’ zei ze tegen me.” Natasja kan die avond maar moeilijk afscheid nemen van haar vriendin. ‘Nog even een kus, nog even een knuffel,’ zeiden we tegen elkaar. Alsof we het einde voelden aankomen.”

“Haar overlijden was heel heftig, maar er ging een knop om. Ze heeft twee kinderen, die wilde ik niet laten zitten met het regelen van haar begrafenis.” Want, had Natasja beloofd: Ik ben er voor de jongens als het nodig is.

Het gemis is groot. Want ondanks de vriendinnen 27 jaar scheelden, stonden ze op dezelfde manier in het leven. Ze leken elkaar zelfs perfect aan te voelen. Natasja: “Soms dacht ik: ‘Dit moet ik tegen Talitha zeggen.’ Dan belde ze mij later op en vroeg ze: ‘Wilde je wat vertellen?’” 

Twee jaar na het overlijden besluit Natasja een tattoo te zetten. Twee kusjes, waar ze haar berichtjes altijd mee afsloot. “Een wit veertje en een engelenvleugel, omdat zij nu één van mijn engelen is. En 21 in Romeinse cijfers.” Dit getal kwam namelijk steeds voorbij in hun leven. “Als we ergens afrekenden was het 21 euro, of het was het huisnummer van waar we moesten zijn. Door deze tattoo neem ik haar toch nog elke dag mee in het verdere avontuur van het leven.” 

• Tattoo | 'Zeg me dat ik hem niet hoef te begraven!' riep ze

  Tattoo | 'Zeg me dat ik hem niet hoef te begraven!' riep ze

• Tattoo | 'Wat waren we trots op ons kindje'

  Tattoo | 'Wat waren we trots op ons kindje'