Tattoo | 'Het gezin waarin ik opgroeide, is er niet meer'

29 maart 2023 · Leestijd 3 min

· · ·

In deze rubriek vertellen mensen over hun herinneringstattoo aan een overleden dierbare. Deze keer deelt Hélène het verhaal achter de afbeelding op haar rug, die zij plaatste als een herinnering aan haar vader, moeder en broer.

“‘Het is niet goed.’ Noem het buikgevoel of intuïtie, maar toen ik hoorde dat mijn vader kanker had, wist ik dat het niet goed zou komen.”

Hoopvol

Het is begin 2020 - net voor de uitbraak van corona - als Hélènes vader met buikpijn op de eerste hulp van een Frans ziekenhuis belandt. “Hij woonde samen met mijn plusmama in Frankrijk, waar ze een Bed & Breakfast runden,” vertelt Hélène. In het ziekenhuis blijkt het goed mis: hij heeft uitgezaaide kanker.

Hoewel hij chemokuren ondergaat en zelf hoopvol blijft, weet Hélène dat ze naast haar broer en haar moeder, ook haar vader gaat verliezen. “Ik was erbij toen hij overleed,” zegt ze. “Mijn plusmama was op dat moment net boodschappen aan het doen. ‘Ga maar naar mama en Nicolas,’ zei ik. ‘En doe ze de groetjes.’ Dat ik afscheid heb kunnen nemen, is voor mij zó waardevol. Zeker omdat dat bij mijn broer destijds niet kon.”

overleden familie Helene — De broer, moeder en vader van Hélène.

Vergeet-me-nietjes

Als herinnering aan haar moeder, vader en broer, laat ze vergeet-me-nietjes op haar rug tatoeëren. “Mijn vader heeft de tatoeage nog gezien,” vertelt ze. “Hij vond ‘m mooi.”

Hélène liet de tatoeage zetten na het uitkomen van haar laatste boek. “Ik werk in de zorg met mensen met dementie,” legt ze uit. “Daar heb ik een boek over geschreven. Mocht ik zelf ooit dementie krijgen, dan helpt deze tatoeage me aan mijn gezin van herkomst herinneren.”

Alleen over

“Dat ik als enige van ons gezin over ben, voelt bevreemdend,” gaat Hélène verder. “Het gezin waarin ik opgroeide, is er niet meer. Als gezin hoor je bij elkaar. Mijn ouders en broer waren een stukje van mijn identiteit. Nu heb ik niemand meer bij wie ik met bepaalde vragen terecht kan.”

'Verdriet is eigenlijk iets heel moois'

Ondanks het verdriet dat Hélène met zich meedraagt, weet ze zich in het dagelijks leven staande te houden. “Rouw komt in golfbewegingen. Het is niet zo dat ik ze op bepaalde dagen - bijvoorbeeld op een sterfdag - meer mis. Die moeilijke momenten overvallen je, bijvoorbeeld tijdens een film of in de natuur. Verwerken van hun dood kan ik niet, maar er berusting in vinden wel. Het is een deel van mij. En weet je? Je mag verdrietig zijn. Want verdriet is eigenlijk iets heel moois: je mist iemand vanwege de mooie momenten die jullie hebben gedeeld.”

Marlene verliest haar man na een auto-ongeluk: 'Dat onze kinderen geen vader meer hebben, is heel pijnlijk’