Marlene verliest haar man na een auto-ongeluk: 'Dat onze kinderen geen vader meer hebben, is heel pijnlijk’
Marlenes man Bob komt plotseling om het leven bij een auto-ongeluk. Omdat ze niemand kent die zoiets heeft meegemaakt, wordt ze lid van een forum voor mensen die op jonge leeftijd hun partner zijn verloren. ‘Ze herkennen meteen wat ik zeg.’
Net als in een film
Marlene van den Hoogen zal het nooit vergeten: met haar dochter zit ze in de woonkamer, als er een politieauto in hun straat parkeert. Het is woensdagmiddag 29 april, kwart over twee ’s middags. Twee agenten stappen uit en lopen naar haar huis. ‘Het was net als in een film. Ik wist meteen dat het niet goed zat. Heel raar.’
Marlene doet de deur open en stuurt haar dochter naar boven. De agenten komen meteen ter zake. “We hebben slecht nieuws. Er is een ongeval geweest met een auto, die op dit adres is geregistreerd. De persoon die achter het stuur zat, is overleden.”
Ongeluk
‘Ik wist meteen dat het over Bob ging’, zegt Marlene. Haar 42-jarige man was eerder die middag met de auto weggegaan. Hij had ’s ochtends een lang gesprek gehad op zijn werk, was kort thuis geweest en even later weer vertrokken. ‘Het was heel alledaags. De kinderen maakten hun huiswerk, ik stond onder de douche. Ik heb Bob amper gesproken. Tegen onze dochter zei hij iets van: “Ik breng even iets weg”, ofzo.’
‘Ik was vooral de kinderen aan het troosten’
Nog geen drie kwartier later hoort Marlene de agenten vertellen dat Bob een ‘eenzijdig ongeval’ heeft gehad. ‘Ooggetuigen hadden hem zien rijden op zo’n typische 80 kilometer per uur weg, met bomen aan de zijkant. Hij belandde ineens met een flinke snelheid op de linker weghelft en kwam tegen een boom tot stilstand.’
Hoe dat precies kon gebeuren, weet niemand. Marlene vermoedt dat Bob onwel is geworden tijdens het rijden. ‘Hij was aan zijn oor geopereerd en had daar oorsuizen aan overgehouden. Ook werd hij soms duizelig.’
Marlene is in shock, maar heeft eigenlijk geen tijd om aan zichzelf te denken. Ze moet het nieuws eerst aan haar kinderen Finn (15) en Liv (13) vertellen. ‘Ik was vooral hen aan het troosten. En ik dacht tegelijkertijd ook aan mijn schoonouders, die naast ons wonen. Gelukkig heeft de politie hen over Bob verteld.’
In shock
Die middag zit het huis al snel vol met familie. ‘Hoe we die dag zijn doorgekomen, weet ik niet eens zo goed meer. We zaten binnen, wisten niet wat we moesten doen. We waren allemaal in shock.’
‘s Avonds mogen Marlene en haar familie eindelijk naar Bob toe. Hij ligt opgebaard in het mortuarium in het ziekenhuis. ‘Ik was van tevoren helemaal aan het trillen. Ik had nog nooit een dood iemand gezien en wist totaal niet wat ik moest verwachten. Maar toen ik hem zag, werd ik weer rustig. Het was gewoon Bob. Hij zag er best mooi uit, leek niet zwaar gewond te zijn.’
‘Een normale uitvaartdienst had ik echt niet getrokken’
Marlene staat die week in de ‘regelstand’, ‘puur vanuit een overlevingsmechanisme’. Ze zoekt een kist en kleding uit en bereidt de dienst voor, samen met familie. Vanwege de coronatijd mogen er maar dertig mensen bij de uitvaartdienst aanwezig zijn. ‘Dat is even gek. Maar toch was ik er ook wel dankbaar voor’, zegt Marlene, ‘want een normale dienst met honderden mensen en koffie na afloop had ik echt niet getrokken.’
Op de dag van de uitvaart rijdt de rouwstoet door Bobs buurt. ‘Hij is hier geboren, z’n ouders en zussen wonen er. Mensen hadden een erehaag gemaakt. Weer anderen schoten vuurpijlen en ballonnen de lucht in. Het was overweldigend. Zo veel bekenden stonden er. Die ontlading. Ik vond dat heel mooi.’
Regelen
De periode na de crematie verkeert Marlene nog altijd in een soort shocktoestand. ‘Ik zat vol adrenaline. Ik moest van alles regelen. Notaris, administratie, mails. Het was tegelijkertijd ook mijn copingsmechanisme.’
Nu Bob er al ruim een half jaar niet meer is, wordt het besef van ‘nooit meer’ steeds groter, merkt Marlene. ‘Daardoor wordt het verdriet ook groter. Dat verdriet voel ik steeds. Dat is nooit helemaal weg. Maar er is ook een soort ritme of gewenning gekomen. Ik word niet meer continu overvallen door alles wat anders is.’
Forum
Op lastige momenten luistert Marlene mooie muziek, schrijft ze in haar dagboek, of zoekt ze haar schoonouders op, die naast haar wonen. ‘We hebben iedere dag wel even contact. We eten samen, drinken samen koffie. We kijken naar elkaar om. Zo was Liv in het begin bang om alleen thuis zijn. Dan zijn zij er voor haar.’
Wat Marlene ook helpt, is schrijven op een forum voor lotgenoten. Want ondanks de steun van haar schoonouders, heeft Marlene ook behoefte aan contact met mensen die net als zij hun partner moeten missen. Daarom meldt ze zich een maand na Bobs overlijden aan bij het ‘Jong je geliefde verloren-forum’.
Marlene
‘Er zijn allerlei fora voor nabestaanden, maar deze past het beste bij mijn situatie. Ik heb mezelf voorgesteld bij het forum en uitgelegd wat er is gebeurd. Daarop kreeg ik reacties van andere leden. Ik ontdekte toen al snel dat mensen herkennen wat ik zeg. Ze hebben niet zoveel woorden nodig om mij te begrijpen. Bij hen voel ik herkenning, erkenning en begrip. Dat helpt mij echt.’
Marlene vindt het mooi dat de leden zo divers zijn: man, vrouw, kort of lang samen, wel of geen kinderen. En ze hebben verschillende leeftijden, maar zijn niet ouder dan zestig.’Er is veel respect voor ieders eigen verhaal en situatie.’
‘Het is een soort digitaal luisteren’
Bijna dagelijks is Marlene op het forum te vinden. Om iets te posten of te reageren op de bijdrage van anderen. ‘Het is een soort digitaal luisteren. Het is heel fijn als iemand naar je wil luisteren.’
‘Maar’, voegt ze er gauw aan toe, ‘we lachen ook, hoor! Of we praten over dagelijkse dingen, en soms stellen mensen gewoon heel praktische vragen.’ Voor de coronatijd organiseerden leden van het forum ook uitjes, zoals een wandeling of lezing. Maar dat ligt tijdelijk even stil.
Geen vader
Naast het forum krijgt Marlene ook hulp van een gezinstherapeut. Daarmee spiegelt ze graag. ‘Heb ik bepaalde situaties goed aangepakt? Dan geeft ze meestal terug dat ik het goed heb gedaan. Ik heb het nodig om dat te horen’, snikt Marlene.
‘Het is zo’n moeilijke situatie. Het liefste wil ik mijn kinderen beschermen tegen zoiets. Maar dat kan niet. Ik zie de kinderen soms worstelen. Ik kan hun verdriet niet wegnemen. Dat ze geen vader meer hebben, is gewoon heel pijnlijk.’
‘Ik kijk niet verder dan de volgende dag’
Nadenken over de toekomst maakt Marlene onrustig. ‘Alles is anders en onduidelijk. Ook mijn werk. Het gevoel van controle is weg. Ik kijk daarom niet verder dan de volgende dag. ‘Dan zien we wel verder.’
Gelukkig kan Marlene blijven wonen in haar huidige huis. Wel zou Bob nog wat klusjes gaan aanpakken. ‘Hij was heel handig. Maar dat kan dus niet meer. Ik heb daarom andere mensen ingehuurd om de zolder af te maken. Zodat Finn daar straks een mooie kamer heeft. Als Bob dat zou zien, zou hij vast trots op ons zijn.’
Lees ook over:
Na twee miskramen start Bas een mannenforum: ‘Het is fijn je emoties te kunnen ventileren’
Lees ook over:
