‘Sophie wilde niet op haar twintigste hier begraven liggen. Ze wilde leven, net als wij’

vandaag · 05:57

Update: vandaag · 05:57

Vier zussen die niet alleen familie van elkaar zijn, maar ook als vriendinnen voelen. Al van jongs af aan hebben ze een goede band. Maar nu moeten de drie oudsten hun jongste zusje missen. Lisanne en Emma staan bij het graf van Sophie en vertellen in de uitzending van ‘Ik mis je’ hun verhaal.

“We hebben ook een tatoeage met z’n vieren, allemaal dezelfde.” De zussen tonen aan presentator Arjan Lock de kleine tatoeages met de vier hartjes op hun arm. “Het is bijzonder om te weten dat zij ‘m ook nog steeds heeft, dat is een fijn idee.”

Eetstoornis

Sophie is veertien jaar als ze een eetstoornis ontwikkelt, Anorexia Nervosa. Van het stemmetje in haar hoofd mag ze niet eten, al wil ze dat wel. Het is een constante strijd. Zelf vindt ze dat ze te dik is, al is ze in werkelijkheid mager.

In het begin van Sophies ziek-zijn hebben haar zussen weinig begrip voor Sophies onkunde om te eten. Gefrustreerd zeggen ze tegen haar dat ze gewoon moet eten. “Maar dat werkte helemaal niet. Daardoor botsten we, het dreef ons volledig uit elkaar. Het deed ons inzien dat ze echt een ziekte heeft, waar ze zelf geen invloed op heeft. Het is geen keuze, het is haar overkomen.”

Keihard lachen

Na een jaar besluiten de zussen in overleg met hun ouders dat zij zich niet meer met de eetstoornis bemoeien, en alleen echte zussen-dingen met elkaar bespreken en doen. Het doet hun zussenband goed.

Als Emma en Lisanne aan hun zusje terugdenken, herinneren ze zich vooral hoe lief, puur en oprecht ze was. “Ze deed altijd alles voor ons. Op momenten dat het met haar helemaal niet goed ging, vroeg ze ook altijd aan ons hoe het ging.”

Humor verbond de zussen met elkaar. “We deden genoeg leuke dingen met elkaar. Al was het alleen maar lachen. We hadden alle vier dezelfde humor die niemand anders begreep. Sophie was de grappigste van ons vieren. Haar humor is iets wat we onwijs missen. Je kon keihard met haar lachen, tot het eind aan toe.”

'Je kon keihard met haar lachen, tot het eind aan toe'

Afscheid

“Ze deed zo haar best om beter te worden, om alle behandelingen te volgen die ze aangeboden kreeg,” vertellen de zussen. “Ze wilde niet op haar twintigste hier begraven liggen, natuurlijk niet. Ze wilde ook leven, net als wij.”

In de laatste fase van Sophies leven, stoppen de zussen met werken en komen ze als gezin veel bij elkaar. Samen nemen ze afscheid van Sophie. “Dat waren heel moeilijke, maar ook heel waardevolle momenten.”

Dat de zussen op een dag weer met z’n vieren bij elkaar zullen zijn, weten de zussen zeker. “We hebben er het volste vertrouwen in dat ze naar de hemel is gegaan. Daar is ze, en daar gaan wij haar ook ooit weer zien. Dat is misschien de enige troost die er nu is.”