Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Rubens 13-jarige broertje stapte uit het leven: ‘Ik was in één klap volwassen’

5 juni 2018 · Leestijd 6 min

Dertien jaar geleden stapte Bram, het broertje van Ruben Koning (28), op 13-jarige leeftijd uit het leven. “Mijn ouders zijn gescheiden, Bram zei dat hij even bij mijn vader een lesboek voor de volgende schooldag ging ophalen. Hij is nooit meer teruggekomen.”

Binnenvetter

“We hebben niet aan Bram gemerkt dat het niet goed met hem ging”, vertelt Ruben. “Hij was een binnenvetter, deelde niet veel over wat hem bezighield. Misschien speelden er dingen waarvan wij niets wisten. We zullen het nooit weten. Een paar weken na zijn overlijden hebben we een brief van hem gevonden waaruit bleek dat Bram naar een betere plek wilde. Ik geloof dat hij daar nu is.”

Zoeken

Als Bram op die bewuste zondagavond op 5 juni wel erg lang wegblijft, belt Rubens moeder naar zijn vader. Dan blijkt dat Bram daar nooit is aangekomen. “We belden andere mensen om te vragen of ze hem gezien hadden en uiteindelijk de politie. Zij hielpen mee met zoeken.”

Op dat moment is er nog geen grote paniek. Ruben: “Bram, en ook ik, waren wel eens vaker langer weg dan gepland. We zijn zelfs een keer op vakantie door de politie teruggebracht naar de camping omdat we tijdens het fietsen verdwaald waren.”

Ruben, samen met zijn broertje Bram
Ruben, samen met zijn broertje Bram.

Kenia

Samen op pad en dingen beleven: het is tekenend voor de band die Ruben met Bram had. Hun jonge kinderjaren brachten ze met hun ouders door in Kenia. Weer terug in Nederland werd de derde jongen in gezin Koning geboren en later kregen ze er nog een zusje bij. “Toen we weer in Nederland woonden, hadden Bram en ik een fase waarin we veel ruzie hadden. Bram was goed met woorden, ik mepte er altijd op los”, lacht Ruben. Dan weer serieus: “Rondom de scheiding van onze ouders, ik was toen tien en Bram acht, konden we het steeds beter met elkaar vinden. We vormden samen een team: we waren wat ouder en begrepen elkaar.”

Politie

Als rond 00.00 uur de politie belt, slaat de paniek toe. “Ze zeiden dat mijn ouders naar huis moesten gaan en dat ze bij hen langs zouden komen. Toen wist mijn moeder: dit is goed mis”, vertelt Ruben. En ze had gelijk. Ruben zoekt naar de juiste woorden om te vertellen welke verpletterende woorden er toen gesproken zijn: “Bram was gevonden, en leefde niet meer: een bewuste keus van Bram.”

‘Ik was 15 jaar, maar in een klap volwassen’

“Ik herinner me dat mijn moeder wanhopig en hysterisch begon te huilen. Voor mij was het heel onwerkelijk. Ik kon en wilde niet geloven dat Bram er niet meer was. Het besef en het verdriet kwam in golven binnen. Ik wist niet wat me overkwam; het was een heel nieuw terrein. Ineens werd ik met de harde kant van de wereld geconfronteerd. Ik was 15 jaar, maar in één klap volwassen.’’

Zware nacht

Er volgt een zware nacht waarin Rubens ouders worden gevraagd Bram te identificeren. “Ik wilde mee, maar dat mocht niet omdat ze niet wisten hoe Bram eruit zou zien. Gelukkig kon ik hem de volgende dag wel zien. Dat had ik nodig om te zien dat het echt was. Ondertussen lag mijn jongste broertje, toen acht jaar oud, nog vredig te slapen. Dat was zo raar. Voor hem was het alsof er niets gebeurd was, maar als hij wakker zou worden moesten we hem verschrikkelijk nieuws vertellen.”

‘Vooral in de nachten ervaarde ik dat God er was’

Waarom

“Ik heb me niet zo met de waarom-vraag bezig gehouden. Los van of het wel of niet goed was dat het gebeurd is, is het nu oké voor mij. Ik heb het geaccepteerd. Daarbij: in het eerste jaar na Brams overlijden had ik vooral veel verdriet en weinig ruimte voor vragen. In die periode heb ik heel sterk Gods nabijheid gevoeld.

Vooral in de nachten, wanneer de wereld stil stond en ik tijd had om na te denken, ervaarde ik dat God er was. Het was een gevoel van rust en vrede, maar tegelijkertijd kon mijn verdriet er zijn. Dat gevoel omschrijven is heel lastig, maar ik denk dat het vooral belangrijk was dat ik het voelde en wist: wat er ook gebeurt, God is er voor me en Hij houdt van mij. En dat ik wist: Bram is bij Hem, waardoor ik vrede in mijn hart kreeg.”

Verdriet

Ook gesprekken met veel verschillende mensen hebben Ruben door een zware tijd geholpen. “Bij mijn huisarts en vertrouwenspersoon op school kon ik mijn hart luchten. Binnen mijn eigen gezin was dat lastig omdat er zoveel verdriet was. Iedereen had genoeg aan zijn eigen verdriet en kon dat van de ander er niet bij hebben.”

Niet meer compleet

“Heel lang heb ik moeite gehad met feestdagen als Kerst en Sinterklaas. Die dagen waren extra confronterend omdat het dan zo zichtbaar was dat we niet meer compleet zijn. Vaak dacht ik: hoe zou het zijn als Bram erbij was geweest, hoe zou zijn leven er uit hebben gezien? Dat is nu veel minder.”

Maar soms dient het verdriet zich in alle heftigheid toch nog aan. Bijvoorbeeld wanneer Rubens neefje, Marcel, vorig jaar op 22-jarige leeftijd verongelukt door een lawine in de Franse Alphen. “Toen ik mijn nichtje en neef zag staan bij het lichaam van hun overleden broertje, brak ik.” Ruben houdt zijn handen voor zijn gezicht. Met betraande ogen vertelt hij verder: “Dan zie ik ons ook nog zo bij de kist van Bram staan. Niet meer compleet.”

Masker

“Toen Bram net overleden was, voelde het alsof ik een stuk van mijzelf miste. Ik liet dat niet altijd merken, deed me vaak beter voor. Ik heb moeite gedaan dat masker kwijt te raken door meer open te zijn over wat ik echt denk en voel. Ik hoef niet alleen maar leuk te doen.”

‘Ik leef, daar kan ik iets zinnigs mee doen of niet’

De jaren die verstrijken en de acceptatie van het gemis, dat het nooit meer zal zijn zoals het was, helpt Ruben in zijn verdriet. “We moeten het doen met wat we nu hebben. Ik wilde mijn leven zin geven.” En dat doet Ruben. Vier jaar na het overlijden van Bram richt Ruben de stichting Kisiwa op. Deze stichting verzorgt elke dag maaltijden voor honderden kinderen op hun eigen school in Kenia. Het land waar Ruben en Bram hun kindertijd hebben doorgebracht. Ruben: “Al direct na Brams dood besefte ik: ik leef, en daar kan ik iets zinnigs mee doen of niet. En dat kan op je veertigste, maar dat kan ook nu.”

Doorpraten

Heb jij weleens sombere gedachten of denk je wel eens na over zelfdoding? Dan kun je altijd bellen naar 0800-0113 voor een luisterend oor. Ook kun je via de website www.113.nl gratis en anoniem chatten met deskundige vrijwilligers. We hopen dat je steun vindt door een gesprek of door de verhalen op onze site.

Tekst: Heleen Dekens

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--