Renée was al vroeg haar beide ouders kwijt: ‘Ik dacht: nu ben ik de volgende’

Renée is de jongste in het gezin met moeder, twee zussen en een broer. Haar vader overleed na een ongeluk toen ze drie weken oud was. ‘Van hem kan ik me niks herinneren. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik nooit echt benieuwd was naar hem. Voor mij was het gewoon zo: andere kinderen hadden vaders en ik niet. Mijn moeder was vader en moeder in één, dat was genoeg. Dit was overigens voor mijn broer en zussen wel anders, zij hadden echt herinneringen met hem.’

De moeder van Renée was een echte carrièrevrouw. Dat was in die tijd als alleenstaande vrouw vrij uitzonderlijk. Waar de moeder van Renée ooit begon als typiste B, een administratieve baan, werd ze uiteindelijk topambtenaar bij het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.

Ze had de Franse taal geleerd en zat regelmatig in Brussel. Renée vertelt: ‘Mijn moeder was niet iemand die thuis aan de keukentafel zat te wachten met koekjes en thee. Nee, ze werkte veel en was veel van huis. Wij als kinderen werden snel zelfstandig.’

In haar kinderjaren had de familie van Renée het financieel niet breed. Renée: ‘Mijn moeder kon goed met geld omgaan. Er was weinig, maar er kon van alles. Wij waren de eerste in onze omgeving met een kleurentelevisie. Daar was lang voor gespaard. Dat heeft ze ons als kinderen ook bijgebracht. Als je iets wil, dan spaar je er voor.’

Ziekte

En toen werd de moeder van Renée ziek. Borstkanker, met uitzaaiingen. Renée: ‘Binnen no time was mijn sterke, gezonde moeder een zieke, verzwakte vrouw.’ Door omstandigheden kon Renée tijdens het ziekteproces niet vaak bij haar moeder zijn. Renée: ‘We belden regelmatig, dat wel. Maar we waren sowieso geen familie die de deur bij elkaar plat loopt.’

Renée was aan het werk op kantoor, toen haar zus belde met de boodschap dat hun moeder was overleden. Renée: ‘Op dat moment gebeurde er letterlijk even niets. Ik was blanco. Ik wist niet wat ik moest. Mijn collega’s zeiden nog: moet je niet naar huis, wie wil je bellen? Maar ik wist het niet.’

Vlak voor het overlijden van haar moeder is Renée nog getrouwd. Renée: ‘Het was een spontane actie van mijn man, die vond dat er ondanks de ellende ook iets leuks moest gebeuren. We hadden in september willen trouwen, maar mijn zus – die erg intuïtief is – zei: nee, het moet eerder. Dan is mama er nog bij. Onze trouwdag was op 21 juni, en op 13 juli is mijn moeder overleden. Haar voorgevoel klopte.’

Cadeautje

Na het overlijden van hun moeder, namen de kinderen een bijzonder besluit. Renee: ‘Mijn zus kwam met het voorstel om met elkaar op vakantie te gaan. Door de afwikkeling van de financien van mijn moeder hadden we allemaal een beetje geld over. Door van dat geld op vakantie te gaan, zou het een cadeautje van mama zijn. Best raar, door het onderlinge leeftijdsverschil hebben we zo’n vakantie hebben we als gezin nooit gedaan. Maar iedereen ging akkoord met het voorstel. En zo gingen we met drie campers naar Frankrijk. Per zus en partner eentje. Mijn broer ging op de motor met een tentje.’

‘We hebben twee weken vakantie gevierd zonder gedoe: het was juist heel gezellig. We hebben genoten, heerlijk gegeten en veel gelachen. Dus ja, het voelde echt als een cadeautje van mama.’

Het is nu twintig jaar geleden dat Renées’ moeder overleed. Renée: ‘Het eerste jaar leefde ik met de gedachte: ‘Shit, ik ben nu de volgende in de lijn.’ Ik had geen schild meer. Ik voelde me onbeschermd.’ Dat gevoel wende en veranderde radicaal toen Renée vijftig jaar werd. ‘Toen bedacht ik me, ik ga honderd worden.’

Omslagfoto: Richard en Corry Daniëls, de ouders van Renée