Raven van Dorst: ‘Mijn oma snapte waarom ik was zoals ik was’

“Ik was, uit mijn hoofd, veertien toen mijn omaatje overleed. Ze was net met pensioen en toen werd ze niet meer wakker. Dat was mijn eerste ervaring met de dood. Dat was niet leuk. Ze was een van de weinige mensen die nooit boos op mij werd en die mij altijd liet zijn wie ik was.

Een geheim gedeeld met oma

Ik ben met twee geslachten geboren. Mijn ouders konden niet zeggen: het is een jongen of een meisje. Ze hebben daar heel geheimzinnig over moeten doen. Er waren bijna geen mensen die dat wisten, ook binnen de familie niet. Behalve mijn oma, die snapte mijn hele jeugd waarom ik was zoals ik was. Zij werd nooit boos als ik schreeuwde, boos was of te druk deed. Zij wist wat er aan de hand was. En ze hoefde niet elke dag met mij te dealen, mijn ouders wel.

Het is alweer dertig jaar geleden dat ze overleed. Als het je tijd is, dan is het je tijd. Daar denk ik de laatste tijd veel over na. Normaal gesproken heb ik altijd een doel in mijn leven. Veel van de uitdagingen die ik aan het begin van mijn leven kreeg, heb ik wel overwonnen. En nu denk ik: wat wordt dan het volgende deel van mijn leven? Ik heb geen bucketlist. Ik ben even leeg wat dat betreft. Dat vind ik lastig. Ik kan niet stilstaan.

Voorbereiden op de dood

Ik probeer me voor te bereiden op de dood. Dat moet toch? In de natuurlijke orde van dingen gaan mijn ouders binnenkort dood, of niet binnenkort, maar wel voor mij. Ik probeer daar niet voor weg te draaien.

Misschien wordt het straks toch kleurrijker dan dat zwarte gat

Ik zie de dood als een tunnel aan het einde van het licht: het kan alles zijn wat jij wilt dat het is. Ik probeer mezelf voor te bereiden op: wat wil ik dat het straks is? Dat zwarte gat. Misschien wordt het toch wel iets kleurrijkers dan dat. Veel rust, eindelijk uitademen.”

Raven van Dorst in De Kist

Bekijk het hele gesprek terug tussen Raven en Kefah over o.a de dood, depressie en de uitdagingen in hun leven hieronder terug.