Naar dit bijzondere postkantoor stuur je brieven naar overleden mensen
‘Ik hou nog zo oneindig veel van je schat. Ik mis je zo.’ Zomaar een citaat uit een brief die is verstuurd naar postkantoor 00/00/00 in Gent. Het is een bijzonder postkantoor: je kunt er brieven naar overleden mensen sturen. En je ontvangt een reactie terug in de vorm van een tekening. Max Lena van den Eynde (21) maakte er een ontroerende audio-documentaire over.
‘Wekenlang heb ik gezocht naar het juiste papier. Met of zonder lijntjes, A-4 of kleiner formaat. Het is voor een brief die ik ga schrijven aan mijn oma’, begint Max Lena haar reportage.
Haar brief zal in de brievenbus van postkantoor 00/00/00 belanden. Wekelijks vallen daar zo’n twintig verschillende brieven van allerlei soorten en maten op de mat. De naam, 00/00/00, geeft aan dat er in de dood geen tijd is. En het staat voor het begin van een nieuwe jaartelling. Voor nabestaanden begint er na een overlijden een telling vanaf nul. Er is een leven met en zonder de overledene.
Louterende effect
Luc is een van de mensen die een brief heeft gestuurd naar postkantoor 00/00/00. Hij leest voor uit de brief aan zijn overleden geliefde: ‘Ik schrijf helemaal en enkel voor mijzelf omwille van het louterende effect. Weet je nog schat, dat we soms grapten over de dood. Ik moet je zeggen, dat ik ze geweldig onderschat heb. Het is alsof ik een fenomenale dreun op mijn hoofd gekregen heb die mij languit ten gronde deed gaan’(…)
‘Vandaag is het 11 precies maanden geleden. Wat ik eigenlijk het meest gemist heb, nu je er niet meer bent, is een afscheid. Een ultieme getuigenis van jou dat je gelukkig was met mij. Ik ben er zeker van dat het zeker zo was, maar ik had het graag nog eens gehoord om heel zeker te zijn. Ik hou nog zo oneindig veel van je schat. Ik mis je zo.’
‘Wat ik eigenlijk het meest gemist heb, is een afscheid’
Een aantal weken later ontvangt hij een envelop met daarin een tekening op basis van zijn brief, gemaakt door een kunstenaar. ‘Er staat een vrouw in het wit en een man in een zwart kostuum. Ze houden allebei met beide handen een rood touw vast. Zo was het ook: we waren verbonden met elkaar’, vertelt Luc.
‘Mooi extraatje’
‘Lost het schrijven mijn verdriet op?’ vraagt Max Lena zich in haar documentaire af. ‘Nee, was het maar zo simpel’, reageert Bert, die zijn dochtertje verloor en haar ook een brief schreef. ‘Het is een mooi extraatje, alleen niks maar dan ook niks brengt Asa terug. En dat is in en in triest. Het zou ook niet kloppen als ik op een dag zou zeggen: nu mis ik haar niet meer.’
Taboe
Voor Max Lena helpen de gesprekken met andere mensen, die ook een brief schreven, om met het gemis van haar oma om te gaan. ‘Ik probeerde het taboe rondom de dood voor mezelf te doorbreken. Dat is gelukt met hulp van Postkantoor 00/00/00 én met het maken van deze documentaire.’
Max Lena besluit dat haar woorden op een lichtbruin vel met zwartje lijntjes geschreven moeten worden. Ze sluit de brief aan haar oma af met de woorden: ‘Ik draag jouw juwelen, je gouden ring rond mijn linker middelvinger en jouw halsketting zonder uitzondering om mijn nek. Ik draag jou. Liefs Max Lena.’
