Blog Petra: ‘Drie woorden waren genoeg om me te troosten tijdens de feestdagen’

Nooit meer compleet

Het is in de laatste week van 2020, het is eerste kerstdag. Deze tijd van het jaar blijft lastig. Wat mis ik Laura en Lennard, nu ze er niet meer zijn tijdens ’de feestdagen’. Met wat lichtjes probeer ik het wat sfeervoller te maken in huis. De jongens en één van hun vriendinnen komen gezellig eten om er samen wat van te maken. Maar het blijft wringen. Want mijn gezin is niet meer compleet en dat zal het nooit meer worden.

Verlangen

Om mijn zinnen te verzetten, maak ik een wandeling. Als ik over de dijk loop, met de wind door mijn haren, als ik de winterzon over het water zie schijnen, moet ik aan Laura denken. Ik zie haar varen met haar bootje, genietend van de vrijheid. Hier heeft ze zoveel mooie uren beleefd Het lijkt oneindig ver weg, die tijd waarin ze er nog gewoon was. Die tijd die onbezorgd leek te zijn. Het maakt me weemoedig en het doet me zó verlangen naar toen. Het was zo mooi met haar erbij, en nu ben ik zo verdrietig.

Dun laagje

Nu, drie jaar na het overlijden van Laura, is de rouw niet voorbij. Aan de buitenkant is dat niet altijd zichtbaar. Ik heb geleerd om naast de rouw ook deel te nemen aan het leven. Maar van binnen, onder een dun laagje dagelijks leven is het verdriet duidelijk merkbaar en voelbaar.

‘Onder een dun laagje dagelijks leven is het verdriet duidelijk merkbaar’

Halverwege de dijk kom ik een bekende tegen. Nadat Laura overleed, heb ik hem nog een keer gesproken, daarna zag ik hem niet vaak meer. Maar nu staan we ineens tegenover elkaar. Ik merk dat hij net als ik ook aan Laura moet denken nu hij me ziet. En aan dat ik haar nu moet missen. Met kerst, en oud en nieuw. Dit hele afgelopen jaar. Maar ook in het komende nieuwe jaar. Aan zijn houding zie ik dat hij meeleeft en wat doet me dat goed.

Hoop

Dan spreekt hij een kort zinnetje uit: ‘Zalig kerstfeest Petra!’. In die korte zin klinkt zijn compassie door. Ik voel dat hij me niet zomaar een prettige kerst toewenst. Maar dat hij beseft dat Laura niet meer in mijn leven is en dat ze zo gemist wordt. Ik merk dat hij me daarom wil laten weten dat er hoop is, door me een zalig kerstfeest toe te wensen. Omdat er, doordat het kerst werd, zicht op nieuw leven is na de dood. En dat ik Laura niet voor eeuwig hoef te missen.

Soms is er maar weinig voor nodig om iemand te bemoedigen.

Mijn verdriet wordt gezien

Soms zijn er maar weinig woorden voor nodig om iemand te bemoedigen. De rest van de week moet ik nog vaak terug denken aan dat moment. Ik kan er nog dagen op teren. Want ik voelde me gezien in mijn verdriet, dat aan de buitenkant niet altijd zichtbaar is. En een beetje getroost omdat kerst maakt dat er ooit iets komt om naar uit te kijken.