Blog Petra | Rouwen terwijl ik in quarantaine zit

In quarantaine

Een aantal weken terug werd ik geveld door het coronavirus en plots is mijn wereld een poosje niet groter dan mijn slaapkamer. Ik moet in quarantaine en ben geïsoleerd. Uiteraard blijf ik binnen en ziek in m’n eentje uit. Buiten is de wereld, waar alles gewoon doorgaat. Hoewel, gewoon? Teststraten, mondmaskers en isolatie: ruim een half jaar geleden hadden we nog geen idee van wat ons te wachten stond. Het is een rare ervaring om corona te hebben. Het is vervreemdend en het benadrukt de afstand tot anderen nog meer dan de anderhalve meter die er al was.

Eenzaamheid 

Maar toch voelt het vertrouwd voor mij, deze eenzaamheid. Want ook het verlies van Laura en eerder van Lennard bracht eenzaamheid met zich mee. Na het sterven van mijn kinderen kwam er afstand tot het gewone, het onbezorgde en het normale. De wereld draaide door, terwijl het verlies van Lennard en Laura mijn wereld stil deed staan. Ook nu vaak nog. Alsof ik in een bubbel leef, onder een grote stolp. Binnen zit ik, in mijn wereld van rouw. Buiten gaat alles verder, alsof ik er niet helemaal bij hoor, alsof ik anders ben geworden.

De eenzaamheid van mijn thuisquarantaine voelt gek genoeg vertrouwd

Relativeren

Familieleden en vrienden zijn bezorgd en wensen me beterschap. Ze hopen dat het allemaal mee zal vallen. Want corona kan grillig verlopen. En dat is fijn en lief. Ikzelf maak me niet zo druk. Ik voel me hoe ik me voel. Dat is: flink beroerd, maar het is wat het is. Ik zie wel hoe het loopt, en echt! Er zijn ergere dingen in mijn leven geweest dan corona. Namelijk het verliezen van mijn kinderen. Ik relativeer en onderga het. Voor nu lukt het en ben ik niet bang. Wat er morgen komt zie ik dan wel. Ik heb genoeg aan de dag van vandaag. Het verlies van mijn kinderen heeft me geleerd om te kunnen relativeren.

Er zijn ergere dingen in mijn leven geweest dan corona

Een maatschappij met Covid-19. Anderhalve meter afstand, quarantaine en handhygiëne. Het staat zo ver af van hoe de wereld er uitzag toen Laura nog leefde. Zij maakt dit allemaal niet mee en heeft er geen deel aan. Een wereld waar mijn lieve Laura geen weet van heeft gehad. Dat schept afstand tot haar. Ze raakt er verder door weg dan ooit.

Verzetten heeft geen zin

De wereld is veranderd en Laura raakt verder weg. Er is niets aan te doen. Net zoals het ondergaan en doorstaan van het virus, moet ik ook dit deel van de rouw ondergaan. Het helpt niet om me te verzetten, het is niet anders.