Na overlijden partner krijgt leven Suzanne onverwachte wending

Ik mis je-presentatrice Hella van der Wijst maakt regelmatig een lange wandeling met iemand die een dierbare heeft verloren en schrijft hiervan een verslag voor Plus Magazine. Deze keer wandelt en spreekt Hella met Suzanne Onderwater (58), wiens leven een onverwachte wending kreeg nadat ze haar man verloor en achterbleef met twee jonge dochters.

Net als toen

Op de dag van onze wandeling is het volgens Suzanne net zo ‘gillend warm’ als de dag dat ze haar grote liefde verloor. We treffen elkaar in de duinen van Wassenaar. “Op de fiets hier naar toe rook het naar meidoorn en fluitenkruid, net als toen.” Alles hier, herinnert Suzanne Onderwater aan de ergste dag uit haar leven.

We vertrekken voor het Rondje Ganzenhoek. Wat een begrip is voor omwonenden èn Suzanne. Hier wandelt ze al sinds 1972. Eerst met haar ouders en later met poedel Pimpie: het beest moet een naam hebben. En nóg komt ze hier bijna wekelijks. “Dit is mijn achtertuin kun je wel zeggen.” En toen ze haar latere echtgenoot Ad van Maarschalkerweerd leerde kennen, konden ze hier samen zijn zonder gezien te worden.

Prachtige zwarte krullen

Suzanne leerde Ad kennen bij de zeeverkenners. “Hij had prachtige zwarte krullen”, droomt ze terug naar haar eerste en grote liefde. “Een knappe man, een machoman.” Ad hield van vrouwen, motoren en was een tikje traditioneel volgens Suzanne. “Toen we kinderen kregen vond hij het lastig dat ik bleef werken. Maar hij accepteerde het uiteindelijk wel.” Suzanne had graag dokter of verpleegkundige willen worden. Maar haar ouders vonden dat niets voor haar. Ze gehoorzaamde en ging sociale geografie studeren. Maar haar meisjesdroom bleef.

“Achterop de motor zitten vond ik machtig en spannend.”

In 1985 trouwde ze met Ad. Toen hij voor een groot motormerk ging werken, maakte hij van zijn hobby, motorrijden, zijn werk. “Achterop de motor zitten vond ik machtig en spannend.” Ook nadat ze twee lieve dochters kregen, bleef Ad motorrijden. Slechts één keer heeft Suzanne hem geprobeerd af te remmen. Toen was hij op het motorcircuit flink gevallen maar gewoon naar huis gereden. Hij had ‘wat pijn’, maar bleek twee gebroken armen te hebben. “Toen heb ik wel gezegd; wel normaal blijven doen hè. Op dàt machomannetje viel ik niet.”

Ondertussen stapt Suzanne vastberaden voor me uit door het mulle duinzand, wat niet meevalt. “Goede oefening voor de spieren”, lacht ze. Door wat Suzanne heeft meegemaakt is ze duidelijk een zelfverzekerde vrouw geworden. Het lijkt wel of we in een stukje woestijn wandelen, zoveel zand is er om ons heen. In alle seizoenen wandelt Suzanne hier even graag.

Leven op de kop

Op 20 mei 1997 was Ad op weg naar zijn werk in Rijswijk. Suzanne was al op haar werk toen ze op de radio hoorde over een file in verband met een ongeluk. Toen er op haar werk twee mannen ‘voor haar waren’, dacht ze nog: “Wat heeft Ad nu weer uitgevreten!” Hèt vertellen, blijft haar moeite kosten. De verstreken tijd heeft dat niet makkelijker gemaakt.

“Suzanne heeft haar man zelf geïdentificeerd.”

Suzanne haalt diep adem als ze vertelt dat een werk-aan-de-weg-busje pionnen aan het opruimen was en dat ze dwars over Ad zijn heen gereden. We zijn samen stil tot Suzanne aanvult dat het ongeluk niets met het rijgedrag van Ad had te maken. De wegwerkers waren fout en zijn ervoor veroordeeld. Toen het slechte nieuwskreeg, riep ze alleen maar: “Dat kan niet; Ad zit op zijn werk!” En toen ze haar naar huis hadden gebracht is ze de planten maar gaan water geven. “Ja, raar hè. Maar ik wist niet wat nu te doen.”

“Maandenlang dacht ze dat hij zo weer binnen kon stappen.”

Suzanne is duidelijk weer terug in dit moment dat haar leven op z’n kop zette. “De dag daarvoor was hij nog met ons oudste dochtertje in motorpakje, wezen rijden… Dat is onze laatste foto van Ad.” Suzanne heeft haar man zelf geïdentificeerd. Ze wijst naar haar hoofd als ze zegt: “Ik had hem dood gezien, hij lag in zijn motorpak. Dus je weet dat hij er niet meer is. Maar hier (wijst ze naar haar hart) voelde ik het nog niet.” Maandenlang dacht ze dat hij zo weer binnen kon stappen.

Blijven wandelen

Maar ook toen, bleef Suzanne haar rondjes wandelen in de Wassenaarse duinen. Ondanks de herrinneringen die er liggen en ook als het even minder ging. “Zelfs in de stromende regen ga ik. Daarna voel ik me altijd een stuk beter.”

Het raakt haar nog altijd als ze terugdenkt aan hoe haar dochters van 6 en 9 verteld moest worden dat hun vader dood was. Ze schiet vol als ze zegt: “Dat lukte me niet.” Uiteindelijk heeft schoonvader de kinderen ingelicht. “Het heeft zo’n impact op ons leven gehad.”

Op het stukje paardenpad dat we op aanraden van Suzanne pakken, barst het van de vlierbesbloesem. Als ze eraan ruikt, schieten we van de traan in de lach. Ze lijkt wel een bijtje met het gele stuifmeel dat achterblijft op haar gezicht.

“Mijn dochters waren zo trots en noemden mij een powermama.”

Keerpunt

Als Suzanne een paar jaar na de dood van Ad wordt aangeboden om leidinggevende te worden op haar werk op het ministerie, komt ze op een keerpunt in haar leven. “Goedbedoeld lag ik aan een gouden ketting. Maar diep in mij voelde ik dat ik dit niet wilde. Dat ik niet gelukkig zou worden als ik hier mijn hele leven zou blijven werken.”

Dit was voor Suzanne hét moment om alsnog haar kinderdroom te verwezenlijken. Ze verzamelde al haar moed en begon met 42 jaar aan de deeltijdopleiding tot verpleegkundige. In 2006 studeerde ze af, tegelijk met een dochter die het vwo afrondde. “Mijn dochters waren zo trots en noemden mij een powermama.”

“Ik wilde zó graag werk doen dat ertoe doet.”

Daarna specialiseerde Suzanne zich in oncologie. “Daar gaat het werkelijk over leven en dood.” Midden in de crisistijd kreeg ze een baan bij het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam. Ze twijfelt over haar woorden als ze eerlijk toegeeft: “Als weduwe, had ik een financiële buffer. Dat ik die studie zomaar kon gaan doen, was spreekwoordelijk: een geluk bij ongeluk.” Het ontroert Suzanne nog: ”Ik wilde zó graag werk doen dat ertoe doet. Dat doe ik nu! Tegen een veel lager salaris, maar met zoveel meer voldoening.”

Mogelijkheden in plaats van moeilijkheden

Als we boven op de duintop arriveren hebben we prachtig uitzicht op de zee die schittert in het licht van de namiddag. Suzanne roept uit: “Dit is toch net zo mooi als Kuta Beach in Bali, (Indonesië)!” Het past deze sterke vrouw om veel in haar leven een positieve draai te geven. “Misschien raar om te zeggen maar als Ad was blijven leven, was ik misschien nooit verpleegkundige geworden. Zo zie je maar dat uit iets heel ergs iets heel moois kan voortkomen.”

“Suzanne wijst nu mensen graag op de mogelijkheden in plaats van de moeilijkheden.”

De ervaring van Suzanne met verdriet en de eindigheid van het leven, helpt haar nu in het helpen van anderen. Zo wijst ze patiënten graag op de mogelijkheden in plaats van de moeilijkheden. Zoals de vader met asbestkanker die niet lang meer had maar nog één keer met zijn zoontje wilde vissen. “Ze durfden niet. Ik heb ze gestimuleerd om dat wel te doen.” Twee maanden later was de man overleden en belde zijn vrouw om Suzanne te bedanken voor de onvergetelijke ervaring.

Wankel

Op het strand aangekomen, passeren we Strandtent Sport als Suzanne naar de eigenaar ervan zwaait. Haar beide dochters hebben hier een bijbaantje gehad. Dochter Ayla is ondertussen modeontwerper. En met dochter Mara hebben ze hier onlangs gevierd dat ze is afgestudeerd als paardenarts. Terugkijkend op wat de drie vrouwen samen hebben doorgemaakt zegt Suzanne: “We waren als gezin een tafel met vier poten. Daarna waren we een hele tijd wankel. Maar nu zijn we een stevige driepoottafel.”

In die zekerheid zette Suzanne onlangs ook de stap om ‘opnieuw’ te beginnen in Amsterdam, waar ook haar dochters wonen. De hoed van Ad die tot dan toe altijd aan de kapstok van Suzanne was blijven hangen, heeft nu een plek bij dochter Ayla. Suzanne kan en wil weer verder.

Aangekomen bij het uitzichtpunt aan het einde van onze wandeling, wijst Suzanne hoe je bij helder weer De Euromast en de kerktoren van Katwijk kan zien. En zo is het ook met een eventuele nieuwe man in haar leven. “Als hij voor me is weggelegd, zie ik hem wel verschijnen op mijn pad. Ik heb geleerd dat je geen invloed hebt op wat je overkomt in het leven, wel op de manier waarop je ermee omgaat.”

Bron: Artikel is met toestemming overgenomen uit Plus Magazine van april 2018