Opa Gert smokkelde bijbels naar Roemenië: ‘Hij wilde iedereen helpen.’

Als Laurie, Frederiek en Sylvie klein zijn, gaan ze vaak bij opa en oma op bezoek. Met schoolboeken onder de arm gingen ze regelmatig na schooltijd naar hem toe: “Ook nu voelt het huis van opa als ons tweede thuis,” vertelt Laurie.

Opa Gert is architect en brengt zijn creativiteit graag over op de meiden. “We gingen altijd knutselen, kleuren en tekenen,” vertelt Laurie. Soms mochten ze zelfs op zolder komen: het architecten atelier van opa. “Dan mochten we op zijn grote tekenbord iets maken en zijn linialen gebruiken.”

Afscheid nemen

Wanneer de meiden te horen krijgen dat opa ongeneeslijke leverkanker heeft, zijn Sylvie en Frederiek zeven jaar oud en Laurie is acht. Gert krijgt te horen dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft, maar hij houdt het nog een jaar vol. “Dat was voor ons en voor hem heel fijn,” vertelt Laurie, “want hij kon nog afscheid nemen van mensen en van zijn leven.”

'Het voelde echt alsof opa me wilde laten weten dat hij er nog altijd was en dat hij luisterde'

Op een geven moment belandt opa in het ziekenhuis. Het beeld van hem op het ziekenhuisbed blijft Frederiek lang bij: “Hij leek helemaal niet meer op zichzelf: hij had geen haren meer en er zaten allerlei snoertjes aan hem.” Het beeld wortelt zich diep in Frederieks zevenjarige brein en pas jaren later lukt het haar het beeld te verwerken. “Ik heb EMDR gedaan en daardoor heb ik het een plekje kunnen geven,,3.”

Nu probeert Frederiek samen met haar nichtjes vooral aan de positieve herinneringen te denken.

Bijbels en abrikozenjam

Hun opa stond niet alleen bekend om zijn creativiteit, maar ook om zijn grote hart. “Hij was de goedheid zelve”, vertelt Sylvie. Wanneer opa te horen krijgt dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft, knapt hij zijn huis op om ervoor te zorgen dat oma daar kan blijven wonen. “Hij probeerde alles goed achter te laten,” vertelt Laurie.

Sylvie vult aan: “Hij wilde mensen over de hele wereld helpen. Zo smokkelde hij bijvoorbeeld bijbels.” Gert ging elk jaar naar Roemenië om daar illegaal bijbels naartoe te brengen. Laurie legt uit: “Opa en oma zijn daar in tijden van de ijzeren gordijn mee begonnen, maar ze zijn daarna telkens weer teruggegaan.”

Wanneer de meiden het erover hebben, komen er meer herinneringen naar boven. Sylvie: “Hij bracht ook eten daarheen, want het was best wel een arm land.”

Laurie vult lachend aan: “En abrikozenjam.”

Praten met opa

“De abrikozenjam was heel typisch opa,” vertelt Frederiek met een glimlach. “Dat at hij altijd, dus daar moeten we telkens aan denken.” Nog steeds gaan de drie nichtjes langs bij oma om daar abrikozenjam te eten.

Ook komen de drie meiden nog geregeld bij het graf. Vooral Frederiek komt naar het graf om daar met haar opa te praten. “Een keer praatte ik daar hardop tegen hem,” herinnert ze zich. “De lucht was grauw, maar ineens brak de zon door. Het voelde echt alsof opa me wilde laten weten dat hij er nog altijd was en dat hij luisterde.”

Sylvie, Frederiek en Laurie in Ik Mis Je

Bekijk het hele verhaal van Sylvie, Frederiek en Laurie in het EO-programma Ik Mis Je op zondag 12 oktober om 9:00 op NPO 2 of kijk terug via NPO start.