Blog Annelies – Het allermooiste cadeau ooit

Alzheimer

De Alzheimer heeft zijn genadeklap uitgedeeld. Na het plotselinge overlijden van vader was hun moeder snel achteruit gegaan. Samen hadden ze het nog lang weten te redden in hun bejaardenhuisje. Waar zij vergat, was hij haar geheugen. Maar toen hij wegviel, vond ze nergens meer houvast. Opname in een verpleeghuis was noodzakelijk. En daar, in die omgeving waar niets meer vertrouwd was, ging ze zienderogen achteruit. Nog geen half jaar later zit ik met haar drie kinderen om tafel om haar afscheid te bespreken.

De rollen omgedraaid

Beide zoons lijken vooral opgelucht. Het was verschrikkelijk om te zien hoe hun moeder nog maar een schim was van de vrouw die ze ooit was. Hoe ze de weg in het leven kwijtraakte en de rollen steeds meer werden omgedraaid. Ze hebben het zichtbaar moeilijk met het ontluisterende decorumverlies van hun moeder. Een intelligente, belezen vrouw, die er altijd tot in de puntjes verzorgd uitzag. Ze was altijd een zakenvrouw geweest, ambitieus en gedreven. Als werkende moeder haar tijd ver vooruit. Er klinkt respect en bewondering in hun stem als ze vertellen over haar leven. Die moeder, hún moeder, ‘kwijlend in de luiers’ te zien, was meer dan ze konden verdragen. Daardoor was hun contact het laatste jaar minimaal. De dochter zit er stilletjes bij.

Het mooiste cadeau ooit

Na afloop van ons gesprek, geef ik beide zoons een hand. De dochter loopt mee naar de gang. Bij de deur treuzelt ze. “Weet je”, zegt ze en aarzelt even voor ze verder gaat. “Het is natuurlijk een vreselijke rotziekte en ik had het mijn moeder zeker niet gegund, maar het heeft mij ook iets goeds gebracht.” Het blijft even stil. “We hebben altijd een moeizame relatie gehad. Ik ben zo anders dan mijn broers, ik deed het nooit goed in haar ogen.” Ze knippert de tranen weg. “Ik wilde het net niet zeggen, maar mijn moeder was ook een harde vrouw. Pas toen ze dement werd, kwam er een veel lievere vrouw tevoorschijn. Toen zag ik haar kwetsbare kant en daardoor kon ik wél voor haar zorgen.” Ze haalt diep adem: “De laatste keer dat ik haar zag, aaide ze bij het afscheid zacht met haar hand over mijn wang. Dat was het mooiste cadeau dat ze me kon geven.”