Fotoblog | Af­scheids­fo­to’s maken bij een bekende: ‘Ik wil het extra goed doen’

Voor mijn gevoel is het nog niet zo lang geleden dat hij de afscheidsdienst van mijn eigen moeder begeleidde. Samen legden we een hartje neer op haar kist. Nu zie ik hem in het crematorium hetzelfde doen met zijn eigen kinderen. Met emotie in zijn stem legt hij uit dat het nummer op het hartje hoort bij de naam van hun moeder.

Na het overlijden van mijn moeder hebben we in het crematorium vaak samen de verantwoordelijkheid gehad tijdens een uitvaart. Tonny in het begeleiden ervan en ik in het vastleggen. Hij regelt muziek en gaat mee naar de oven als dat gewenst is. We werken altijd fijn samen: Tonny zorgt dat hij nooit in de weg staat, maar is op de achtergrond altijd aanwezig om de uitvaart in goede banen te leiden.

Knuffel

Maar opeens stond ik deze week bij hem thuis voor de deur. Hij deed de deur open, ik gaf hem een knuffel. Hij zei, net als bij elke begroeting in het crematorium: ‘Wat fijn dat je er bent, Erika’. Even voelde het niet als werk. Het voelde niet goed om zijn verdriet te voelen. Telkens als ik weer langs kwam in de afscheidsweek, knuffelden we even en waren zijn woorden: ‘Wat fijn dat je er bent’.

Ik ervaar altijd een gepaste afstand in mijn werk. Vandaag, op de uitvaart van zijn vrouw, voel ik me meer betrokken dan anders. Het geeft me een apart gevoel. Samen zorgen we altijd voor andere mensen. Tijdens mijn moeders uitvaart was hij er als professional voor me. Nu ben ik er als professional voor hem. Maar zo voelt het niet. Daardoor ervaar ik meer druk: ik wil het extra goed doen.

Na de uitvaart weet ik: deze dag zal ik nooit loslaten. De volgende keer als we weer samen mogen werken, zullen de woorden ‘wat fijn dat je er weer bent’ voor altijd een andere betekenis hebben.

Wie is Erika?

Erika is Zorg op Maat & Herinneringsfotograaf. ‘Na achttien jaar in de zorg te hebben gewerkt, ben ik mijn eigen bedrijf gestart: Mensenmensfotografie.’ Vlak nadat ze de keuze had gemaakt te stoppen met werken in de zorg, overleed haar eigen moeder. Erika besefte daardoor des te meer dat elke herinnering die je nog samen hebt, opeens veel meer waarde en betekenis krijgt.

‘Ik kan de families ondanks de moeilijke en intens verdrietige periode, een blijvende herinnering meegeven. En dat is waardevol, want beelden maken de film in je hart compleet.’