Nieuws | Femke heeft een rouwcafé (en wint daarmee een Europese prijs)

“Het Rouwcafé is een community voor twintigers en dertigers die dierbaren zijn verloren,” vertelt Femke. Maandelijks worden er bijeenkomsten georganiseerd om elkaar te ondersteunen na het verlies van een dierbare.

Lotgenotengroep

Ook Femke heeft daar ervaring mee. Na het overlijden van haar moeder zoekt ze steun bij een lotgenotengroep, maar verlangt naar iets dat langer dan enkele bijeenkomsten duurt. Samen met drie anderen – Rosalie Vet, Chaja van Kollem en Cyril Schouten – begint ze daarom haar eigen initiatief: Rouwcafé Meetup.

Solidarity Award

Hun inspanningen zijn niet onopgemerkt gebleven. Naast de bijna 200 leden die het Rouwcafé inmiddels telt, wint het café ook de Solidarity Award. Dit is een prijs vanuit de Europese Commissie om projecten te ondersteunen die bijdragen aan meer solidariteit.

Het project met de meeste stemmen wint, en dat vindt Femke erg bijzonder. “Dat betekent dus dat mensen ons Rouwcafé echt waarderen,” glimlacht ze.

Voortbestaan van rouwcafé

Ze winnen hiermee 250 euro, om te besteden aan een leerervaring. Femke weet nog niet waaraan dit bedrag uitgegeven wordt, maar heeft wel al enkele ideeën. “We hebben gemerkt dat er best veel bij het organiseren van ons Rouwcafé komt kijken,” vertelt ze. “Hoe hou je het café bijvoorbeeld draaiende?”

Die vraag is op dit moment vooral van toepassing op de financiële kant van het café: “We hebben nu via de Europese Commissie slechts subsidie voor een jaar, dus het zou interessant zijn om iets te leren over fondsenwerving zodat het café kan blijven voortbestaan.”

Praten over rouw

Want de behoefte aan deze community, die is er. “Rouw is in deze leeftijdsgroep een onderbelicht thema, je spreekt er niet snel over. Ik stel mezelf ook niet voor met: ‘Hoi, ik ben Femke en ik ben mijn moeder verloren,’” zegt ze. “Maar het is zo’n groot deel van je leven, en daarom is het fijn om het erover te hebben.”

“Op een gegeven moment kregen we zelfs zoveel aanmeldingen, dat we nu nog steeds bezig zijn om die te verwerken. Er is een enorme behoefte om met leeftijdsgenoten te spreken die hetzelfde hebben meegemaakt.”

• Elaine (27): ‘Als twaalfjarig kind dacht ik: ja, ik ga mijn zus redden’
• Bas: ‘Ik heb spijt dat ik niet nog een keer tegen mijn moeder heb gezegd dat ik van haar houd’