Nelleke’s zoontje overlijdt plotseling: ‘Alsof zijn hele leven niet echt is gebeurd’

‘Wessel kon heel eigenwijs zijn’

Grijsblauwe ogen. Wat donzige haartjes op zijn hoofd. Vrolijk. Lief. Superlang. Een enorme knuffelkont. Als Nelleke Walthaus haar zoontje Wessel beschrijft, straalt ze helemaal. ‘Hij kon heel eigenwijs zijn. Als hij met blokken speelde en ik vroeg of ik er ook eentje mocht, zei hij nee en gooide het blokje gewoon in de ton.’ Als ze daaraan terugdenkt, moet ze er weer om lachen.

Wees niet bang

Maar helaas is het al ruim twee jaar geleden dat ze Wessel voor het laatst zag. Op 26 februari 2018 overleed hij onverwacht in zijn slaap. Hij was 14 maanden oud en was het eerste en enige kindje van Nelleke (30) en haar man Raimond (45).

‘Mensen willen vaak alleen maar de doodsoorzaak weten’

Nelleke: ‘Zodra mensen horen dat ik mijn zoontje ben verloren, willen ze vaak alleen maar de doodsoorzaak weten. Niet wie Wessel was of welke rol hij speelde in ons leven. Terwijl ik dat juist graag wil vertellen. Wat ik daarom tegen iedereen wil zeggen is: wees niet bang om te vragen naar degene die is overleden.’

Laatste keer

Wessel wordt op 15 december 2016 geboren met een flinke groeiachterstand. Maar die haalt hij de maanden erna ruimschoots in. Hij is zelfs aan de lange kant. Op een zondag in februari gaat Nelleke naar de verjaardag van haar broertje. Nelleke knuffelt en kust Wessel nog een paar keer en vertrekt dan. ‘Het was de laatste keer dat ik hem levend zag.’

Raimond brengt Wessel later die dag naar zijn moeder. Ze gaat oppassen, omdat Nelleke en Raimond ’s avonds met vrienden weg gaan. ’s Avonds bellen ze met Raimonds moeder, om te vragen of alles goed gaat. Wessel ligt dan lekker te slapen.

Leeg omhulsel

De volgende dag, om acht uur ’s ochtends, belt Raimonds moeder. Ze zegt: ‘Wessel is koud en ademt niet meer.’ Dat Wessel dood zou kunnen zijn, is voor Nelleke op dat moment nog geen optie. Ze zegt tegen haar schoonmoeder dat ze 112 moet bellen en springt met haar vriend in de auto.

Onderweg belt Raimonds moeder opnieuw. ‘Ze zei iets over de doodsoorzaak. Toen viel het niet meer te ontkennen. Toch geloofden we het nog steeds niet. We moesten hem zien.’

Eenmaal bij ‘oma’ thuis, is de aanblik van hun zoontje verschrikkelijk, vertelt Nelleke. ‘Zijn gezicht was lijkbleek. Op zijn hoofd zaten paarse en blauwe verkleuringen die strepen en vlekken veroorzaakten. Het leek een leeg omhulsel van wat ooit ons kind was.’

Twee keer knipperen

Nelleke: ‘Terwijl ik dit verhaal vertel, is het alsof ik een film beschrijf die ik gisteravond heb gezien. Alsof het niet werkelijk is gebeurd. Het lijkt soms wel of zijn hele leven niet is gebeurd, omdat het maar zo kort is geweest. Hij heeft maar 14 maanden geleefd. Twee keer met je ogen knipperen en het is voorbij.’

‘Het lijkt soms wel of zijn hele leven niet is gebeurd’

Achteraf blijkt Wessel te zijn gestorven door een combinatie van factoren, waaronder een verkoudheidsvirus in zijn longblaasjes en wiegendood.

Ook was hij drager van een bepaald gen, wat ook bijgedragen kan hebben aan zijn dood. ‘Een beter antwoord dan dit krijgen we niet.’

Knuffels

Tot zijn crematie, op Nellekes verjaardag, ligt hij thuis opgebaard. In die dagen maakt Nelleke een video met foto’s van Wessel, die eindigt met een zwaaiende Wessel. ‘Ik vond het heel fijn om dat te doen, ook al liepen de tranen over mijn wangen. Zo konden we tijdens het afscheid laten zien hoe Wessel was.’

Aan de uitvaart bewaart ze goede herinneringen. ‘Het was die dag prachtig weer. Wessel lag in een zee van knuffels, want we hadden op de kaart gezet dat Wessel van knuffels houdt. Dat was hartverscheurend en hartverwarmend tegelijk.’

Overleven

Het eerste jaar na Wessels dood zoeken zijn ouders hun toevlucht in werk. ‘We waren vooral aan het overleven. Eigenlijk hadden we meer tijd moeten nemen om te rouwen en het verdriet toe te laten. Maar daar hadden we helemaal geen zin in’, zegt Nelleke eerlijk.

In de zomer voelt ze dat ze deze ‘overlevingsmodus’ niet lang meer volhoudt. ‘Het ging niet goed met me. Als ik bijvoorbeeld een ambulance hoorde, raakte ik helemaal in paniek.’ Ze besluit in therapie te gaan, wat haar erg helpt.

‘Die kinderen worden wel groter, Wessel niet’

Nelleke mist Wessel enorm, altijd. En op sommige momenten nog een beetje meer, bijvoorbeeld als ze met haar familie samen is. Als iemand dan ook nog zegt dat het fijn is ‘met z’n allen’, vind ik dat heel kwetsend en verdrietig. Dan denk ik: “Hoezo? Mis jij Wessel dan niet? We zijn helemaal niet met z’n allen. Nooit meer.’”

Of als ze ouders tegenkomt van kinderen met wie Wessel vroeger speelde. ‘Dan denk ik: “Zou Wessel ook zo gepraat hebben? En zou hij nog bevriend zijn met hen?” Die kinderen worden wel groter. Wessel niet. Dat vind ik moeilijk.’

Slappe lach

Wat haar troost op zulke momenten, is erover praten. Met haar zussen, vriendinnen of met Raimond. Hoewel hij daar niet altijd zin in heeft. En soms laat ze het verdriet er gewoon ook even zijn.

‘Hij hoort er gewoon zo bij.’

Ook denkt ze nog vaak terug aan een bijzondere avond, samen met Wessel. ‘Ik lag met hem op de grond. Hij knuffelde me en gaf me kusjes. Toen kregen we samen de slappe lach. Hij kwam echt niet meer bij van het lachen, en ik ook niet. Dat was zo ontzettend lief! Mijn man heeft alles gefilmd. Dus als ik er behoefte aan heb, kan ik het weer terugkijken.’

Tirza

Het afgelopen jaar is er veel veranderd. Het stel is getrouwd en verhuisd naar het Groningse Siddeburen. Wessels as staat in de slaapkamer, samen met een afdrukje van zijn handje en dat van zijn ouders. Verspreid door het huis hangen foto’s van Wessel. ‘Hij hoort er gewoon zo bij.’

Maar de grootste verandering is de geboorte van hun dochter Tirza, begin februari van dit jaar. ‘Nu kan ik mijn moederliefde weer kwijt. Kan ik haar vasthouden en zeggen hoeveel ik van haar houd.’

Zwarte deken

Ook kan Nelleke weer genieten, bijvoorbeeld van een wandeling buiten. ‘Na Wessels dood was het alsof er een soort zware, zwarte deken over ons heen lag. Het lukt me steeds beter om die deken even af te gooien.’

Nelleke is veranderd door het verlies van haar zoontje. ‘Er zijn veel lagen van mezelf afgeschraapt. Ik zat zo in de pijn. Ik kon geen masker meer opzetten en doen alsof alles goed was. Nu zet ik heel soms nog wel eens een masker op, maar dan doe ik dat bewust.’

Dankbaar

Of er iets goeds voortgekomen is uit deze gebeurtenis? ‘Zijn dood is zinloos. Maar door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik oprechter, eerlijker en directer geworden. Daardoor zijn mijn relaties met bijvoorbeeld mijn man, mijn familie en vriendinnen verdiept. Ze hebben een andere lading gekregen. En daarvoor ben ik heel dankbaar.’

‘Door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik oprechter, eerlijker en directer geworden.’

Ook is ze dankbaar dat Wessel heeft bestaan. ‘Hoe verdrietig het ook is dat hij is overleden. Dat hij er geweest is, is me meer waard dan het verdriet van zijn dood.’

Op haar Instagram-account @nelleke.w.d deelt Nelleke over haar leven met haar man, dochtertje Tirza en de herinnering aan Wessel.