‘Ik was boos, want mijn moeder mocht niet doodgaan’
Als de moeder van Minjon overlijdt, voelt ze zich verschrikkelijk boos. Ook op God. Ze wil het niet voelen, maar het is er wel. Tot een wijze vrouw haar laat inzien waar die boosheid vandaan zou kunnen komen.
Boos
De klap was groot toen mijn moeder in 2006 overleed, ook al wisten we dat het niet veel langer meer kon duren. Maar op het moment dat het dan toch zover was… dat gevoel, dat is met geen pen te beschrijven. Ineens leefde ik in een wereld waarin één van mijn pilaren miste. Alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd gehaald.
‘Ik wilde die boosheid niet voelen en deed mijn best het te negeren en met mijn leven door te gaan.’
Ik was ontzettend boos. Boos op mijn moeder dat ze weg was, maar vooral boos op God. En dat vond ik verschrikkelijk. Ik wilde die boosheid niet voelen en deed mijn best het te negeren en met mijn leven door te gaan. Maar de boosheid bleef terugkomen en na ruim een jaar was het toch echt tijd om er iets aan te doen.
Het had niet mogen gebeuren!
Een wijze vrouw die ik hulp had gevraagd, kwam al snel bij de kern. We ontdekten dat er een gedachte aan die boosheid ten grondslag lag. Een idee. Een overtuiging die ik zo stellig geloofde, dat ik continu die woede voelde. Het was de gedachte dat mijn moeder niet dood had mogen gaan. Ze was pas 58 jaar, ze leefde gezond, dus het had niet mogen gebeuren!
De lieve mensen om mij heen hadden mij getroost en verzachting geboden, maar waren net als ik niet in staat geweest om te zien dat ik daaraan vasthield. Ze ‘hielpen’ me vaak juist door het bevestigen van die gedachte dat het niet had mogen gebeuren.
De werkelijkheid onder ogen
Totdat deze wijze vrouw mij het volgende vroeg: ‘Dus je moeder werd ziek, het was niet te voorkomen dat ze ziek werd, je moeder kon er niets aan doen, de artsen konden er niets aan doen en God kon er niets aan doen. Wie ben jij dan om te zeggen dat je moeder niet dood had mogen gaan?’
‘…ik was me aan het verzetten tegen de werkelijkheid’
Het werd me duidelijk: ik was me aan het verzetten tegen de werkelijkheid. Mijn moeder leefde niet meer en niemand kon er iets aan doen. Het was tijd de werkelijkheid onder ogen te zien. Het vechten kostte mij alleen maar energie.
Geen mooie woorden
Ik ben met mijn aandacht veel naar de boosheid gegaan. Het was nodig het te uiten en te doorleven. Alle woorden die in mij zaten, heb ik er schrijvend uitgegooid. Het waren geen mooie woorden, maar ze moesten eruit. Ik schreef al die woorden naar mijn moeder, alsof ze het kon lezen. En langzaam maar zeker transformeerden de woorden van boosheid in woorden van liefde.
‘Het was oké dat ze was gegaan, want het was een feit dat ze was gegaan.’
Zodra ik die gedachte kon zien, kon ik hem rustig laten gaan. Het was oké dat ze was gegaan, want het was een feit dat ze was gegaan. Verzet tegen de werkelijkheid had totaal geen zin. En op het moment dat ik stopte met verzetten, voelde ik vrede in m’n hart. En kon ik God ook weer vinden.
Minjon van Zoest
Beeld: Unsplash – De vrouw op de foto is niet de moeder van Minjon
Rouwcoach
Minjon van Zoest is rouwcoach bij OverRouw: ‘Ik leer zelfstandige vrouwen tussen de veertig en vijftig jaar, die zich geen raad weten met zichzelf omdat er een dierbaar iemand is overleden, hoe ze met hun rouw om kunnen gaan, zodat ze weer grip op hun leven krijgen.’
