Marrit: ‘Dat was typisch Frans: met veel bombarie de wereld verlaten’
Als Marrits man Frans (47) met buikklachten naar de huisarts gaat, volgt er al snel een gesprek bij een serieus kijkende arts. “Frans noemde het een ‘bestel de kist maar alvast’-gezicht.”
Frans is al langere tijd moe. Niet gek, hij heeft een drukke baan, waarvoor hij vaak naar het buitenland moet. Maar na een vakantie op Sumatra komen daar buikklachten bij. “Hij kreeg van de huisarts laxeermiddelen, maar die hielpen voor geen meter.”
“Omdat we in de tropen waren geweest, vroeg hij zich af of het misschien een parasiet was,” vervolgt Marrit. “Daarom ging hij naar een arts, gespecialiseerd in tropische ziekten.” Deze arts maakt een echo en ziet zoveel vocht in de buik van Frans, dat hij hem direct laat opnemen.
Bestel de kist maar
Na wat tests volgt er een familiegesprek. Als ze het kamertje binnenstappen, ziet Marrit aan de blik van de arts meteen dat het niet goed zit. “Frans noemde het een ‘bestel de kist maar alvast’-gezicht.”
Dat hebben ze goed gezien. Frans heeft uitgezaaide kanker. Een prognose geven de artsen niet, maar het is duidelijk dat genezing er niet meer in zit.
Grote schoenen
Zijn ziekte blijkt erg agressief. “Hij viel met de dag af. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment naar zijn schoenen keek en zag dat zelfs die te groot waren. Terwijl, hoeveel vet heb je nou op je voeten?”
'Ik moest overgeven, en mijn doodzieke man stond het op te ruimen'
Toch houdt Marrit zich verbazingwekkend goed staande in deze tijd. “Ik functioneerde gewoon, deed de boodschappen, kookte, noem het maar op.” Maar de stress van Frans’ ziekte en het op en neer naar het ziekenhuis gaan, eist toch zijn tol. In Marrits geval is dat een fysieke tol.
Ze begint zich namelijk erg duizelig en misselijk te voelen. “Echt, ik kon niet eens meer recht naar de wc lopen. Onderweg moest ik overgeven, en mijn doodzieke man stond het op te ruimen,” vertelt Marrit opgelaten.
Aanzoek
Frans gaat snel achteruit en er is iets dat hij graag samen met Marrit wil doen. “Misschien is het een beetje gek, maar zullen we trouwen?” vraagt hij ineens aan haar.
Ze gaan ervoor. Ondanks zijn verslechterde gezondheid wordt het een prachtige dag. “We hadden een heel klein groepje mensen uitgenodigd en al onze kinderen waren getuigen. Dat was zo fijn.” Ze lunchen nog samen, en dan gaat iedereen weer naar huis, zodat Frans kan slapen.
Lijdensweg
Tussen het slechtnieuwsgesprek en Frans’ overlijden zitten uiteindelijk slechts zes weken. Toch kijkt Marrit niet alleen negatief terug op zijn korte ziekbed. “Er is hem een enorme lijdensweg bespaard gebleven. Ik weet dat niet iedereen zo denkt, maar het ging toch gebeuren. Dus wat mij betreft dan maar het liefst met zo min mogelijk lijden.”
Bombarie
Op een maandagmiddag, stipt om twaalf uur, is het definitieve afscheid van Frans. “Hij koos voor euthanasie, en op het moment dat de huisarts hem de eerste injectie toediende, ging het luchtalarm af. Het bleek de eerste van de maand te zijn.”
'De huisarts geneerde zich rot'
“De huisarts geneerde zich rot,” vertelt Marrit. Glimlachend voegt ze toe: “Maar wij vonden het alleen maar typisch Frans: met veel bombarie de wereld verlaten.”
En dan komt het ineens binnen: haar man is overleden. “Ik heb daarvoor niet gehuild en daarna ook nauwelijks. De uitvaartondernemer zei zelfs: ‘Mevrouw, u mag best huilen hoor!’ Maar op dit moment kwam het er allemaal uit.”
Goed samen
In eerste instantie lijkt er weinig veranderd voor Marrit. “Hij was voor zijn werk zo vaak in het buitenland, dat ik gewend was om alleen te zijn. Maar uiteindelijk kwam hij altijd terug, en kon ik ’s avonds weer lekker tegen hem aankruipen. Dus pas na een week of drie, dacht ik: nu ben je wel lang genoeg weggeweest! Kom nou maar weer terug!”
'Kom nu maar weer terug!'
Uiting geven aan dat verdriet is lastig: “Omdat ik maar niet huilde, dacht ik lang: ik spoor niet.” Het gemis zoekt ze wel al direct na Frans’ uitvaart actief op. “Iedere avond keek ik video’s die mijn dochter voor de uitvaart gemaakt had. Hoe groot het contrast met nu ook was, ik vond het fijn om te zien hoe goed Frans en ik het samen hadden.”
Rouwcoach
Dat iedereen op een andere manier rouwt, weet ze ondertussen als geen ander. Enkele jaren na het overlijden van Frans besluit Marrit haar HR-baan op te zeggen en als rouwcoach te beginnen.
Tijdens het opzetten van haar eigen bedrijf, verliest Marrit ook haar oudste dochter (hier wil ze uit privacyoverwegingen verder niets over kwijt, red.). Toch zet Marrit haar eigen rouwcoachingbedrijf door. “Ik heb wel eerst trainingen en rouwbegeleiding gehad. Want niemand heeft er iets aan als je coach zelf telkens in huilen uitbarst.”
Opstaan en doorgaan
“In deze periode moest ik ook kiezen waarin ik me wilde specialiseren.” Dat is voor Marrit al snel duidelijk: “Opstaan na extreme tegenslag.” Geen vreemde keuze, voor iemand die haar man en dochter verloor.
'Ik ben ervan overtuigd dat het altijd wel weer goed komt'
“Ik heb zelf twee overtuigingen, die mij geholpen hebben. Ten eerste is niemand een weerloos slachtoffer, hoe je de rest van je leven vormgeeft, daar ben je zelf bij. Ook ben ik ervan overtuigd dat het altijd wel weer goed komt. Alleen is dat vaak totaal anders dan je wenst, hoopt of verwacht. En dat probeer ik iedereen in mijn werk mee te geven.”
'Survivalgids voor weduwen' en 'Rouw-vaardigheden'
Marrit heeft ook twee boeken over rouw geschreven. Survivalgids voor weduwen gaat over het integreren van rouw in het dagelijks leven. Hiervoor ondervroeg Marrit maar liefst 123 weduwen.
Rouw-vaardigheden is een boek met praktische tips en tools om te leren omgaan met rouw.
Lees ook over:
Anita’s man (43) overlijdt: ‘De dokter zei hem: “Meneer, u bent kerngezond”’
Lees ook over:
Jack verliest beide zonen: ‘Hoe groot de tragedie ook is, ga niet bij de pakken neerzitten’
Geschreven door
Jip
