Marloes schrijft haar vader een brief waarin ze hem bedankt
In korte tijd verliest Marloes haar beide ouders. Het gemis is groot, maar de dankbaarheid om wie zij voor haar waren is ook groot. ‘Jullie waren er altijd voor ons. Onvoorwaardelijk’, schrijft ze in een brief aan haar vader.
Lieve pap,
Ruim twee jaar geleden is het dat je overleed. Het is al weer voor de derde keer zomer. Ik herinner me vorig voorjaar, toen ik vanuit het zolderraam de knoppen in de bomen zag komen. Boos was ik, en ik snapte het niet goed. Hoe kon alles gewoon doorgaan terwijl jij en mama vlak na elkaar waren overleden? Ik voelde me ontheemd. Weg was mijn gevoel van geborgenheid en het gevoel dat er onvoorwaardelijk van je wordt gehouden.
Rauwe pijn
Dat was vorig jaar. Nu sta ik voor datzelfde raam en geniet weer van het groen. En denk tegelijkertijd met een warm gevoel: papa hield hier ook zo van, had het zo vaak over ‘de groene waas’.
Want wat ze zeggen klopt, pap. Dat hele erge ontheemde gevoel wordt minder. De rauwe pijn is weg, het verdriet wordt dragelijker, met de tijd. Ik geloofde toen niet dat dat ooit zou gebeuren maar het is wel zo.
‘Soms wil ik zó graag even bellen of mijn hoofd op een schouder leggen’
Er zijn heus nog wel momenten van scherp gemis en verdriet, niet altijd even verwacht. Dat ik heel hard moet slikken, dat soms toch ineens de tranen komen. Als er een moment is waarop ik denk, weet of voel: oh, hier hadden papa en mama van genoten als ze erbij waren geweest. Dingen waar ik jullie zo graag bij had gehad. Of op de momenten dat ik het zelf even niet meer weet en denk: ik wil zó graag even bellen of mijn hoofd op een schouder leggen.
Glimlach
Maar vaker denk ik ook terug met een glimlach. Dat is wat meer overheerst. Een warm gevoel. Herinneringen delen, met de jongens, met Hans, met Astrid, t zorgt voor een gevoel van verbondenheid. En dat hoeft vaak niet eens benoemd, het is een wederzijds weten. Samen met Hans in de auto zitten in het donker, terug naar huis van een dagje Goor, en een hand op je been voelen. Voor het huis staan, samen in de lach schieten en weten dat je allebei de knoppen in de struiken ziet en denkt: nee, nog geen groene waas.
Onvoorwaardelijk
En dit pap, dit had ik zo graag nog met je gedeeld. Dat ik beter snap hoe jij het deed, hoe jij het beleefde, het gemis van jouw ouders. Dat ik graag jouw advies had gekregen, ook al kan ik het best zonder. Dat mis ik pap, best erg soms. Maar ik realiseer me ook dat ik het nu doe zoals ik doe omdat wij het zo deden. Omdat alles bespreekbaar was, en vaak dus ook besproken werd. Omdat jullie er altijd waren voor ons. Onvoorwaardelijk.
En daarom deze brief. Want soms wil ik je zo graag even bellen, heel even zien. Dat met je delen. Voor die knipoog soms, dat je het snapt. Maar door daaraan te denken, zìe ik die knipoog bijna al. Voèl ik de arm om me heen en hòòr ik je zeggen goed zo muis, ik ben trots op je.
Dank je wel pap. Ik ook op jou.
Zou jij ook een brief willen schrijven aan jouw overleden dierbare? Lees hier hoe je jouw bijdrage kan insturen.
