Manu Keirse (79): ‘Ik ben bang mijn vrouw achter te laten, maar ik zal voort blijven leven in her­in­ne­rin­gen’

Toen Manu Keirse acht jaar oud was, werd hij misdienaar in zijn dorp. “Ongeveer tachtig keer ben ik met de bel in de lantaarn meegegaan met het laatste sacrament naar een zieke of een stervende. Ik heb heel veel verdriet gezien, maar ook héél veel verbondenheid.”

Stil staan bij het leven

Door deze ervaring realiseert Manu dat de dood vroeger veel dichterbij was. Tegenwoordig worden mensen veel ouder en vroeger was het normaal dat opa’s en oma’s kwamen wonen in het huis van hun kinderen en kleinkinderen. Manu ziet dat deze ontwikkeling ervoor zorgt dat men meer moeite heeft met de dood. “Je werd vroeger veel vaker geconfronteerd met de dood. Het is vrij normaal dat mensen bang zijn voor de dood als ze die nog nooit van dichtbij hebben meegemaakt.”  

De dood is echter veel meer dan alleen iets om bang voor te zijn, meent Manu. “Alles wat in het leven belangrijk was, wordt door de dood nog eens extra geaccentueerd. Als iemand voor een aantal normen en waarden heeft geleefd en komt te sterven, staan mensen stil bij die waarden.”

Een leven na de dood

Manu begrijpt wel waarom mensen tegen de dood opzien; op bijna 80-jarige leeftijd merkt hij zelf ook dat hij ouder wordt. “Ik ben niet bang voor de dood, maar waar ik wel bang voor ben, is om mijn vrouw achter te laten.” Zij zijn dit jaar 56 jaar samen.

Hij haalt hoop en steun uit het idee dat hij verder zal leven in de herinneringen van zijn familie en nabestaanden: “Wat je gedaan hebt, wat je gezegd hebt, wat je betekend hebt. Dat blijft leven bij andere mensen. Dat is de wijze waarop je herinnerd zult worden door de mensen als je er niet meer bent. En dat is voor mij de hemel.”

Luister hieronder naar de volledige aflevering.