Lucille Werner mist haar vader: 'Ik zag een kwetsbaarheid in mijn vader, en hij in mij'

“Mijn vader en ik waren twee handen op één buik, we waren echt matties en hadden een geweldige band,” glimlacht Lucille. “Hij was een grote, knappe man, fysiek sterk. Terwijl ik met mijn handicap fysiek kwetsbaarder was. Vaak tilde hij me op zijn schouders, en liepen we zo door het leven.”

'Vaak tilde hij me op zijn schouders, en liepen we zo door het leven'

“Maar mentaal was ik juist krachtig, terwijl mijn vader dat bij tijd en wijle kon verliezen. We vulden elkaar uitstekend aan. Ik zag een kwetsbaarheid in hem, en hij zag er een in mij, en dus beschermden we elkaar op een andere manier,” vertelt Lucille. Hij was haar benen, zij was zijn babbelmond.

'We vulden elkaar uitstekend aan'

Onverwachts einde

Als Lucille 21 jaar is, stapt haar vader uit het leven. “Ik woonde toen nog bij mijn ouders thuis en was daar ook toen ik het nieuws hoorde. Dat was natuurlijk een choquerend moment. We hadden er geen moment rekening mee gehouden dat dit zou kunnen gebeuren, dat het zo voor mijn vader zou kunnen eindigen.”

Taboe

“Ik had het idee dat ik niet kon praten over zijn dood, door de manier waarop het gegaan was. Als iemand zijn of haar vader verliest aan een ziekte of een auto-ongeluk, reageren mensen anders. Als ik met mijn verhaal kwam, was de reactie altijd: ‘Oooh…’. Er rust toch een taboe op zo’n overlijden.”

'Er rust een taboe op zo'n overlijden'

Lucille zit rechtop. “Ik dacht dan altijd: zo’n reactie verdient mijn vader niet, je weet niet wat voor een vader hij is geweest. Hij was de meest fantastische vader, die zoveel aan zijn gezin en aan de samenleving heeft gegeven.”

Honderd vragen

“Ik ben nooit boos geweest op mijn vader, ik heb het hem niet kwalijk genomen. Dat kon ik niet. Wel had ik honderd vragen: waarom, wat voelde je, had ik nog iets kunnen doen?”

'Ik geloof dat hij me door het leven draagt'

Poel van verdriet

Lucille is nog altijd bezig met de rouw om haar vader. “Zo’n verlies verwerk je iedere dag. De poel van verdriet gaat nooit over, die is nooit weg. Ik kan wel iedere dag onder een dik dekbed gaan liggen, maar de volgende ochtend stap ik toch liever weer uit bed. Wat er is gebeurd, is zo heftig, zo dramatisch. Maar ik praat nog steeds tegen mijn vader en geloof dat hij me nog steeds op zijn schouders door het leven draagt.”

Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.

André Kuipers over zijn rouw: ‘Als ik ga huilen, schiet niemand daar iets mee op’

Lees ook over:

André Kuipers over zijn rouw: ‘Als ik ga huilen, schiet niemand daar iets mee op’

Sannes moeder stapt uit het leven. ‘Soms dacht ik: stel je niet zo aan’

Lees ook over:

Sannes moeder stapt uit het leven. ‘Soms dacht ik: stel je niet zo aan’